Το σήκωσε. Το πανηγύρισε. Το φχαριστήθηκε. Το γλέντησε. Σ’ ένα γήπεδο όπου δεν έπεφτε καρφίτσα. Ενα ιστορικό παιχνίδι μπορείς να πεις. Οσοι βρέθηκαν χθες στην Τούμπα θα έχουν να το λένε. «Ημουν κι εγώ εκεί». Οταν το σηκώσαμε ύστερα από 34 χρόνια. Συν γυναιξί και τέκνοις. Τα μικρά παιδιά και οι γυναίκες είχαν την τιμητική τους στη γιορτή της Τούμπας. «Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε». Και εις διπλούν μάλιστα. Από το Σάββατο το βράδυ το ξενυχτήσανε κι αρχίσανε να το γιορτάζουν στη Θεσσαλονίκη. Και καλά κάνανε. Το να περιμένεις 34 χρόνια δεν είναι και τόσο εύκολο. Αυτή η τελευταία βραδιά. Μέχρι να ξημερώσει η Κυριακή. Να ξεκινήσουν όσοι είχαν εισιτήριο για το γήπεδο. Να πάει η ώρα επτά. Ν’ αρχίσει το ματς. Ορθιοι οι περισσότεροι. Να πάει εννιά παρά. Να σφυρίξει για τελευταία φορά ο Τζήλος. Και σφύριξε. Το όνειρο έγινε πραγματικότητα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή