Η επιλεκτική ανάγνωση

Το αίμα στη Σρι Λάνκα δεν είναι το πρώτο. Ολοι πικρά γνωρίζουμε πως δεν θα είναι και το τελευταίο· έρχεται από τα βάθη των αιώνων και οδεύει προς τα βάθη των αιώνων. Συμπτωματικά, πριν από ακριβώς ένα μήνα, προβαλλόταν στις κινηματογραφικές αίθουσες η «Επίθεση στη Βομβάη» του ελληνικής καταγωγής αυστραλού σκηνοθέτη Αντονι Μάρας, βασισμένη στο μπαράζ τρομοκρατικών επιθέσεων που δέχτηκε μέσα στην ίδια ημέρα, τον Νοέμβριο του 2008, η ινδική μεγαλούπολη – μια επιχειρησιακή τακτική που κυριολεκτικά ξεπατίκωσαν οι ισλαμιστές τρομοκράτες στη Σρι Λάνκα προχθές, ανήμερα το καθολικό Πάσχα, εάν εξαιρέσουμε ότι αυτή τη φορά η έκταση της επίθεσης ήταν ευρύτερη και το μακάβριο μενού, εκτός από ξενοδοχεία, περιελάμβανε και εκκλησίες. Κοινό σημείο σύγκλισης των επιθέσεων, τόσο στη Βομβάη όσο και στο Κολόμπο, πέραν των θεωρητικά «δυτικών στόχων» σε αμφότερες τις περιπτώσεις, ήταν ότι το αίμα που χύθηκε ήταν πλειοψηφικά αίμα ομοθρήσκων των τρομοκρατών. Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί ένα ισλαμικό χτύπημα που χύνει κυρίως αίμα ισλαμιστών και μονάχα δευτερευόντως αίμα «απίστων»; Εάν ξεκινήσουμε από αυτό το παρανοϊκό παράδοξο, ίσως βρεθούμε συντομότερα πιο κοντά στην απάντηση.