Μέσα σε ένα θέατρο, καθισμένη στη σκοτεινή πλατεία, παρακολουθώ μια ξεκαρδιστική κωμωδία όταν τύποι με κουκούλες εισβάλλουν και αρχίζουν να πυροβολούν. Γαζώνουν τον κόσμο, όλοι ουρλιάζουν, φωνάζουν βοήθεια, πέφτω στο δάπεδο να κρυφτώ, προσπαθώ να γίνω ένα με την γκρι μοκέτα του θεάτρου, κι ας φοράω τιρκουάζ φόρεμα, και ξαφνικά όλα σταματούν, οι τρομοκράτες εξαφανίζονται, ένας ένας οι θεατές σηκώνονται, ανασαίνουν ανακουφισμένοι και χειροκροτούν. Χειροκροτώ κι εγώ μαζί τους, παρ’ όλο που δεν έχω καταλάβει αν ό,τι έγινε ήταν μέρος της παράστασης ή όχι. Κανείς μας δεν κοιτάζει κάτω για να δει αν υπάρχουν πτώματα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή