Ποστ

Διαβάζοντας κανείς αποστασιοποιημένα το ποστ για τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, θα έλεγε πως ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας δεν έκανε τίποτα εκτός ρεπερτορίου του. Με το γνωστό πεζοκεφαλαίο του ιδίωμα, που τονίζει το ύφος του μάτσο αρσενικού, επιτέθηκε σε έναν πολιτικό αντίπαλο, έναν υποψήφιο ευρωβουλευτή της ΝΔ. Το κάνει σχεδόν κάθε μέρα. Ντοπάρει έτσι τον σκληρό πυρήνα των συριζαίων. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση υπέπεσε στο λάθος που κάνουν όλοι οι φανατικοί. Δεν μέτρησε καλά τον στόχο. Η πολακική μανιέρα ίσως πετυχαίνει αν απευθύνεται σε κάποιον επαγγελματία της πολιτικής. Ο Κυμπουρόπουλος όμως δεν είναι τέτοιος. Η προσφιλής στον Πολάκη λεκτική – στα όρια του μπούλινγκ – βία δεν θα μπορούσε να αποδώσει απέναντί του. Οχι γιατί είναι άτομο με ειδικές ανάγκες. Αλλά κυρίως επειδή είναι άτομο με ειδικές ανάγκες που κατόρθωσε σε ένα πλαίσιο σαν το ελληνικό να έχει μια ζωή όπως τα άτομα χωρίς ειδικές ανάγκες. Κι αυτό το κατόρθωμα τού το αναγνωρίζουν ακόμη κι όσοι δεν συμφωνούν μαζί του πολιτικά. Οπως διάφοροι σύντροφοι του Πολάκη.