Είναι ο Πρωθυπουργός που δήλωσε στη συνέντευξή του στην εφημερίδα «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» πως δεν πρόκειται να κάνει προεκλογική πολιτική «ελεημοσύνης» – δηλαδή παροχών. Είναι ο υπουργός Οικονομικών που διατείνεται πως η χώρα ανέκτησε, χάρις στον ίδιο προφανώς, την αξιοπιστία της ανάμεσα σε εταίρους και δανειστές. Και είναι ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών που συναντήθηκαν χθες το πρωί στο Μέγαρο Μαξίμου για να συζητήσουν τον νέο κύκλο παροχών.

Δεν είναι στη διάσταση λόγων και έργων που έχει νόημα να σταθεί κανείς. Η κυβέρνηση αυτή είπε πολλά που δεν έκανε και έκανε άλλα τόσα που δεν είχε πει πως θα κάνει. Δεν μπορεί όμως να μην επισημανθεί η επιμονή στη στείρα πολιτική της παρoχολογίας. Δεν μπορεί να μην υπογραμμιστεί η καταφυγή σε μια δοκιμασμένη συνταγή όχι μόνο μαυρογιαλούρειας λογικής, αλλά και μηδενικού αποτελέσματος.

Η επιμονή έχει φυσικά την εξήγησή της. Η κυβέρνηση φοβάται ένα εκλογικό Βατερλώ και προσπαθεί να το αποφύγει σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του. Οπως όμως τα μαλλιά δεν σώζουν έναν πνιγμένο στη μέση του πελάγους, έτσι και η παροχολογία δεν σώζει μια κυβέρνηση που βυθίζεται. Η ψυχολογική αντίδραση, με άλλα λόγια, δεν απαντά σε κάποια στέρεη λογική. Η πραγματικότητα, για παράδειγμα, δείχνει ότι η κοινή γνώμη δεν συγκινείται στο ελάχιστο από τις παροχές, δείχνει πως παραμένει παγερά αδιάφορη. Αλλά, σαν τον πνιγμένο, η κυβέρνηση επιμένει στη λογική των μαλλιών.