Περπατώντας προς την πληγωμένη Νοτρ Νταμ

Τη Δευτέρα του Καθολικού Πάσχα το Παρίσι μας υποδέχθηκε με θερμοκρασίες που παραπέμπουν σε ελληνικό προχωρημένο Μάιο. Πλησιάζοντας, από το αεροδρόμιο στην πόλη, η εκκλησία της Σακρ Κερ, έτσι όπως ξεπροβάλλει στην κορυφή του λόφου της Μονμάρτρης, είναι σαν να καθησυχάζει ότι, παρά τα όσα έχουν συμβεί σε αυτήν την πόλη τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια, αρχής γενομένης από τη νύχτα του Μπατακλάν, κάποια πράγματα παραμένουν σταθερά στη θέση τους. Στα κεντρικά σημεία πολλά καφέ και μπαρ είναι κλειστά και ο κόσμος λιγοστός. Πέδιλα, κοντομάνικα και τραπεζάκια έξω για παστίς και άπερολ στους δρόμους γύρω από τα Ηλύσια Πεδία. Εύκολο να πιάσεις την κουβέντα. Αν και μιλάω με νέους ανθρώπους μου λένε ότι όλα αυτά που συμβαίνουν τελευταία μοιάζουν με κατάρα. «Δεν είναι κατάρα, είναι οι πολιτικές τους» πετάγεται κάποιος δείχνοντας μια σπασμένη βιτρίνα απέναντι. Προσέχω και άλλες βιτρίνες σε παρόμοια κατάσταση. Τα περισσότερα καταστήματα στο Παρίσι έχουν πλέον μπροστά από τις προθήκες τους ένα λεπτό αλλά ανθεκτικό πλέγμα που σου επιτρέπει να βλέπεις αλλά, συγχρόνως τις προστατεύει από την οργή των Κίτρινων Γιλέκων. Παρατηρώ ότι ο… δείκτης αντίδρασης είναι ανάλογος με τις τιμές. Η βιτρίνα ενός καταστήματος με παπούτσια που η μέση τιμή τους κυμαίνεται στα 300 ευρώ είναι σπασμένη. Του παραδιπλανού μαγαζιού, επίσης με παπούτσια που κανένα όμως δεν ξεπερνά τα 60 ευρώ, άθικτη.