«Τα ωραιότερα μαλλιά τα έχουμε όταν βγαίνουμε από τη θάλασσα»

Μεγάλωσε σε ένα κουρείο βλέποντας τον πατέρα του να κουρεύει. Μπήκε στη σχολή κομμωτικής και άρχισε τα πειράματα στεγνού κουρέματος, επειδή του άρεσε να πιάνει τις τρίχες. Ο μέντοράς του ήταν ο Τζόνι και τον έμαθε να έχει εμπιστοσύνη στην άποψή του. Στη συνέχεια βρήκε πολλά πρόθυμα κεφάλια να αφεθούν στα ψαλίδια του. Ωστόσο για να υπάρχεις επαγγελματικά πρέπει να ανανεώνεσαι. Το θέμα είναι με ποιον τρόπο. Κάτω από την κόκκινη ελικοειδή ξύλινη σκάλα του χώρου του Βαγγέλη Χατζή υπάρχει μία συλλογή με ξένα περιοδικά και βιβλία μόδας, μουσικής και ποπ αρτ. Πρόκειται για μία εγκατάσταση που για όσους μοιράζονται μαζί του τον εντοπισμό του «καινούργιου» στην εποχή των εικόνων, απολαμβάνουν τη βιβλιοθήκη εικονογραφημένων πληροφοριών ξεφυλλίζοντας τις επιλογές του. «Για εμένα καινούργιο είναι να σκεφτώ έναν άνθρωπο που ήδη τον έχω κουρέψει πώς θα τον αλλάξω και δεν θα κάνω το ίδιο. Ακόμα και μία ψαλιδιά θα την κάνω διαφορετικά. Μου αρέσει να ανακαλύπτω νέες γεύσεις, να μυρίζω κάτι καινούργιο. Είμαι της αφής, της ακοής, της γεύσης. Ολα τα απολαμβάνω και τα ψάχνω. Το βινύλιο για παράδειγμα το ξεχωρίζεις με τα χέρια σου ψάχνοντας τους θησαυρούς που θα ακούσεις…». Είναι από τις πρώτες κουβέντες που θα πει μέσα στο πολύβουο κομμωτήριο όπου ηλεκτρικά ξυραφάκια βουίζουν και πιστολάκια χτενίσματος βοούν για μία αναχώρηση από την πεζότητα των πιασμένων πρόχειρα μαλλιών. Ζήτημα αφής και αισθήσεων. Αυτή είναι η καθημερινότητα του Βαγγελή Χατζή. Του δικού μας «Ψαλιδοχέρη», ο οποίος πριν ακόμη και από την εμπνευσμένη και αλλόκοτη ταινία του Τιμ Μπάρτον, είχε πείσει ανδρικά και γυναικεία κεφάλια της ελληνικής επικράτειας για το συναίσθημα ότι η αλλαγή ζωής ξεκινά από ένα κούρεμα. Ετσι και το έμπειρο βλέμμα ενός παρατηρητή ανθρώπων των πόλεων εντοπίζει ότι τα πιο αξιοπρόσεχτα κεφάλια που βγαίνουν από τα χέρια του Βαγγέλη Χατζή ανήκουν συχνά στις «μιας κάποιας ηλικίας» περιπτώσεις.