Είναι προφανές πως κανένα έθιμο, είτε συνδέεται με τη λαϊκή παράδοση είτε με μια μεγάλη θρησκευτική γιορτή, δεν μπορεί να αποτελεί κίνδυνο για τη ζωή. Κι όμως συνέβη ακριβώς αυτό. Ενας άνθρωπος έχασε τη ζωή του και ένας άλλος χαροπαλεύει στο νοσοκομείο εξαιτίας της τήρησης εθίμων, όπως είναι ο σαϊτοπόλεμος και οι μπαλοθιές. Αλλοι συμπολίτες μας έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή ή έχουν ακρωτηριαστεί στο παρελθόν από αυτοσχέδιες κροτίδες. Επιτρέπεται όμως η κοινωνία μας να ζει τέτοια ματωμένα Πάσχα;

Η παράδοση στη χώρα μας είναι πολύ ισχυρή, γεγονός που εξηγεί την ανθεκτικότητα αυτών και άλλων εθίμων στο πέρασμα των χρόνων. Ακόμη όμως και αν αποφύγει κανείς τον χαρακτηρισμό αυτών των εθίμων ως «βάρβαρων», δεν μπορεί να μη συμφωνήσει πως είναι άκρως επικίνδυνα. Επικινδυνότητα που θα σταθμίσουμε σωστά μόνο εάν αντιληφθούμε πως αφορά όλους μας. Μόνο εάν σκεφτούμε πως στη θέση εκείνου του 8χρονου παιδιού που δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή θα μπορούσε να βρίσκεται οποιοδήποτε παιδί.

Τα έθιμα ας τηρούνται από τους λάτρεις τους. Πρέπει όμως να τηρούνται σε συνθήκες πλήρους ασφάλειας. Αν κοινωνία και πολιτεία δεν μπορούν να εγγυηθούν αυτές τις συνθήκες, τότε θα πρέπει να ανοίξει υποχρεωτικά η συζήτηση για την κατάργησή τους. Το Πάσχα στο κάτω κάτω συμβολίζει τη νίκη της ζωής επί του θανάτου. Κι αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος για να μη θρηνούμε νεκρούς.