Η σημερινή κυβέρνηση έχει θεσμοθετήσει μια σειρά από μέτρα που καμία από τις προηγούμενες δεν είχε διανοηθεί ποτέ να ψηφίσει. Ενα τέτοιο είναι η δέσμευση της δημόσιας περιουσίας στο Υπερταμείο, ένα δεύτερο η μείωση των συντάξεων, ένα ακόμη η μείωση του αφορολογήτου. Ο,τι επομένως κινείται στην κατεύθυνση της άρσης ειδικά αυτών των μέτρων, είτε με δική της πρωτοβουλία είτε με πρωτοβουλία των άλλων κομμάτων, θα πρέπει να χαιρετίζεται. Οχι όμως χωρίς ορισμένες προϋποθέσεις.

Μια προϋπόθεση είναι η έντιμη στάση της ίδιας της κυβέρνησης. Κάτι που σημαίνει ότι δεν μπορεί να νομοθετεί η ίδια αυτά τα αδιανόητα μέτρα και να επιχειρεί να μετακυλίσει το πολιτικό κόστος στην αντιπολίτευση. Δεν μπορεί επίσης να αντιμετωπίζει μεμψίμοιρα πρωτοβουλίες της αντιπολίτευσης, όπως μαρτυρά η ανακοίνωση με την οποία σχολιάζει την τροπολογία της αντιπολίτευσης για τη μη μείωση του αφορολογήτου. Οφείλει επιτέλους να επιδείξει λίγη πολιτική γενναιοδωρία απέναντι στα κόμματα που έβαλαν πλάτη στο κυβερνών κόμμα το καλοκαίρι του 2015 για να μην πέσει η χώρα στον γκρεμό.

Υπάρχει όμως και μια τρίτη προϋπόθεση. Καμία πρωτοβουλία και από κανέναν δεν θα πρέπει να υπονομεύσει την τεράστια προσπάθεια που έχουν καταβάλει οι έλληνες πολίτες για την έξοδο από την κρίση. Το πολιτικό σύστημα δεν θα πρέπει να παρασυρθεί σε έναν αγώνα δήθεν φιλολαϊκής πλειοδοσίας. Δυστυχώς, όπως και 2015, το βάρος της υπεύθυνης στάσης πέφτει και πάλι στα κόμματα της αντιπολίτευσης, αφού το κυβερνών κόμμα έχει δώσει άπειρα δείγματα λαϊκιστικής ανευθυνότητας.