Τι ωραία λέξη! Ευθιξία! Σαν διαβατήριο για μια άλλη εποχή. Ή για μια άλλη ηθική αφού, ουσιαστικά, οι εποχές και οι γενιές καθορίζονται και από την ηθική που τις διέπει. Χρόνια έχω να την ακούσω στον δημόσιο διάλογο. Φυσικό είναι αφού η έννοια της ευθιξίας προϋποθέτει μια απαραίτητη συνθήκη. Να νιώσει κάποιος ότι θίγεται. Οτι κάτι προσβάλλει την τιμή, τις αξίες, τις αρχές του. Αρα, ακόμη μία προϋπόθεση. Να έχει τιμή, αξίες, αρχές. Οι παλιοί το έλεγαν φιλότιμο. Ωστόσο, στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων αυτή η, ούτως ή άλλως, γραφική λέξη γραφικοποιήθηκε ακόμη περισσότερο. Κατέβηκε στις πλατείες, σήκωσε κρεμάλες, μούντζωσε τη Βουλή, αλλοίωσε την έννοια της αξιοπρέπειας. Και από ηθική αναφορά έγινε καρσιλαμάς στο Σύνταγμα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή