To τελευταίο – προς τη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας – τμήμα της, το διασχίζω καθημερινά για να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας. Ισως γι’ αυτό έχω συνηθίσει την ασχήμια της. Με την ετυμολογική σημασία της λέξης. Μια λεωφόρος χωρίς ιστορικό και αισθητικό «σχήμα», χωρίς ταυτότητα. Αν κάποιες φορές, κολλημένη στην κίνηση, αρχίσω και παρατηρώ τις δύο της «όχθες», με ζώνει η μελαγχολία. Στα οκτώ της, περίπου, χιλιόμετρα είναι παρατεταγμένες όλες εκείνες οι παθογένειες που καταστρέφουν συστηματικά εδώ και εβδομήντα χρόνια το αστικό τοπίο. Αναφέρομαι στη Λεωφόρο Μεσογείων, τη «λεωφόρο του μίσους» για ό,τι μπορεί να κάνει αυτήν την πόλη να μοιάζει με ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή