Ποιος φώναζε «να καούν, τραπεζικοί είναι»;

Ανοιξη, μεσημέρι Τετάρτης, στον αριθμό 23 της οδού Σταδίου. Ο θόρυβος από μια τζαμαρία που γίνεται θρύψαλα, οι φλόγες που γιγαντώνονται, ο μαύρος καπνός και οι κραυγές («Να καείτε, ρε…», «Βοήθεια!») που μπλέκονται με τα συνθήματα ειρηνικών διαδηλωτών κατά του πρώτου Μνημονίου, σηματοδοτούν το ξεκίνημα μιας τραγωδίας χωρίς «κάθαρση». Γιατί ακόμα και σήμερα, εννέα χρόνια μετά τον εμπρησμό της τράπεζας Marfin στο κέντρο της Αθήνας, οι θρασύδειλοι δολοφόνοι τριών ανθρώπων παραμένουν ασύλληπτοι. Και οι νεκροί, αδικαίωτοι. Πριν από μόλις δύο μήνες (στις 5 Μαρτίου) συζητήθηκε εκ νέου στο Εφετείο το θέμα των αποζημιώσεων προς τους συγγενείς των τριών θυμάτων καθώς και άλλους εργαζομένους του τραπεζικού υποκαταστήματος, το οποίο ανεγκέφαλοι πυρπόλησαν με μολότοφ στις 5 Μαΐου του 2010, ενόσω οι δρόμοι του κέντρου πάλλονταν στον ρυθμό δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών. Τώρα πλέον οι οικογένειες των αδικοχαμένων Αγγελικής Παπαθανασοπούλου (ήταν 32 ετών και έγκυος τεσσάρων μηνών), Νώντα Τσάκαλη (36 ετών) και Παρασκευής Ζούλια (35 ετών) καθώς και επιζώντες περιμένουν τη νέα δικαστική κρίση για το ύψος της χρηματικής ικανοποίησης. Αρχικά πάντως είχαν επιδικαστεί αποζημιώσεις λόγω ψυχικής οδύνης ύψους 35.000-350.000 ευρώ, ανάλογα με την περίπτωση, ωστόσο οι αρεοπαγίτες «επέστρεψαν» την υπόθεση στο δικαστήριο.