Εγκλημα και τραγωδία και ντροπή…

Εχει ολοκληρωθεί η καταστροφή, έχουν επιβεβαιωθεί οι πληροφορίες για την ύπαρξη νεκρών, υπάρχουν πολλά θύματα ήδη. Εκατοντάδες άνθρωποι έχουν καταφύγει στη θάλασσα για να σωθούν, κάποιοι επιπλέουν ήδη, πνιγμένοι – γλίτωσαν από τη φωτιά, χάθηκαν στο νερό… Κι είναι μεσάνυχτα πια. Αποκαΐδια παντού κι η γη καπνίζει, η φωτιά έχει ολοκληρώσει το καταστροφικό έργο της. Το κακό είχε ξεκινήσει εφτά ώρες πριν και είχε ξεφύγει εδώ και ώρες από κάθε έλεγχο ανευθύνων υπεύθυνων. Κι είναι πια μεσάνυχτα. Η φωτιά, που ξεκίνησε στις πέντε από το Νταού Πεντέλης και πέρασε τον λόφο του Βουτζά, που ποτέ πριν, εδώ και δεκαετίες, δεν είχε περάσει τη Μαραθώνος, την πέρασε εύκολα τώρα. Δεν είχε περάσει από πλάτος δρόμου δέκα μέτρων και τώρα που το πλάτος του είναι είκοσι πέντε πέρασε… Πυροσβεστικές δεν υπήρχαν για να αναχαιτίσουν τη φωτιά, οι εννιά στις δέκα είχαν πάρει εντολή να πάνε στην Κινέτα. Κινδύνευαν, λέει, σπίτια κυβερνητικών στελεχών και συναφών επαγγελμάτων εκεί. Είναι λοιπόν μεσάνυχτα. Και γίνεται, μπροστά στις κάμερες, βαρυσήμαντη σύσκεψη ανευθυνοϋπεύθυνων αξιωματούχων… Ενώπιον Πρωθυπουργεύοντος, περιφερειάρχιδος και πέντε ιππουργών… Και ενώ η φωτιά έχει ήδη σβήσει, αφού έφτασε στη θάλασσα και δεν υπήρχε πια κανένας φόβος να καεί κάτι άλλο… Και με έκδηλο και περισπούδαστο ενδιαφέρον, ξεχειλισμένος από ανθρώπινη συντριβή… Και με δεκάδες νεκρούς, εν κρυπτώ καταγεγραμμένους ήδη, ο τρόπον τινά πρωθυπουργεύων – μετά συγχωρήσεως – ηγέτης κάνει την ερώτηση που σκοτώνει – ίσως και όσους ώς τώρα έχουν επιζήσει: «Και δεν μου λες, αρχηγέ, τι ώρα πετούν τα Καναντέρ (πάλι καλά να λες που δεν είπε καμαμπέρ), τα πυροσβεστικά αεροπλάνα, το πρωί;». Εδώ σταματάει η συζήτηση, ο χρόνος, η λογική – δεν περιγράφω άλλο, που λέμε κι εμείς οι σπορκάστερ. Τι να κάνουν, ρε σύντροφε, τα έμενταλ; Γιατί να πετάξουν, ταβάριστς, τ’ αρεόπλανα, πού να πάνε, για ποιο λόγο; Θες να γυρίσουμε κάποιο ντοκιμαντέρ, να ανεβάσουμε κάποιο αεροπανό;