«Το έτος 1989 σηματοδότησε τη 200ή επέτειο της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης που σάρωσε το ancien regime [Παλαιό Καθεστώς] και μαζί του την παλιά ιδέα ότι οι κυβερνήσεις μπορούσαν να στηρίζουν την εξουσία τους στην αξίωση της κληρονομημένης νομιμότητας. Ενώ οι εορταστικές εκδηλώσεις καλά κρατούσαν, μια άλλη επανάσταση, στην Ανατολική Ευρώπη αυτή τη φορά, σάρωνε μια κάπως νεότερη ιδέα: ότι οι κυβερνήσεις μπορούσαν να στηρίζουν τη νομιμότητά τους σε μια ιδεολογία που ισχυριζόταν ότι γνώριζε την κατεύθυνση της Ιστορίας. Υπήρχε μια αίσθηση αργοπορημένης δικαίωσης σε όλα αυτά, καθώς ό,τι συνέβαινε το 1989 ήταν ό,τι υποτίθεται ότι είχε συμβεί στη Ρωσία το 1917: μια αυθόρμητη εξέγερση εργαζομένων και διανοουμένων σαν εκείνη που ο Μαρξ και ο Λένιν είχαν υποσχεθεί ότι θα γεννούσε μια αταξική κοινωνία από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη. Αλλά η επανάσταση των μπολσεβίκων δεν ήταν αυθόρμητη, και μέσα στις επόμενες επτά δεκαετίες η ιδεολογία που τροφοδοτούσε δημιούργησε μόνο δικτατορίες που αυτοαποκαλούνταν λαϊκές δημοκρατίες. Ηταν λοιπόν σωστό το ότι οι επαναστάσεις του 1989 απέρριπταν τον μαρξισμό-λενινισμό ακόμη πιο αποφασιστικά απ’ όσο η Γαλλική Επανάσταση δύο αιώνες νωρίτερα είχε ανατρέψει την ελέω Θεού μοναρχία».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή