Ο κύκλος των χαμένων Φιλιππινεζών

Σχεδόν 9.000 χιλιόμετρα· τόση είναι η απόσταση που χωρίζει τις Φιλιππίνες από την Κύπρο. Η 38χρονη Μέρι Ρόουζ είχε πάρει πριν από χρόνια τον μακρύ αυτόν δρόμο, σχεδόν μονόδρομο για κοπέλες σαν εκείνη, αναζητώντας έναν τρόπο για να ζήσει. Ηταν μία από τις 100.000 γυναίκες των Φιλιππινών που ξεκινούν κάθε χρόνο να εργάζονται ως οικιακές βοηθοί στο εξωτερικό, στέλνοντας χρήματα για φαγητό και είδη βασικής ανάγκης στις απελπιστικά φτωχές οικογένειές τους. Σε μια χώρα, με κατά κεφαλήν εισόδημα σχεδόν 3.000 δολαρίων, που βασίζει το 10% του ΑΕΠ της σε εμβάσματα από τους μετανάστες δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Η Μέρι Ρόουζ όμως θα γινόταν ένας ακόμη αριθμός. Απείρως τραγικότερος. Θα γινόταν ένα από τα, τουλάχιστον, επτά θύματα ενός διεστραμμένου κατά συρροήν δολοφόνου, του 35χρονου Νίκου Μ., λοχαγού της Εθνικής Φρουράς της Κύπρου. Σε μια ζωή με τέτοιες περιπέτειες αφήνει κανείς όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά. Δύσκολα όμως η άτυχη γυναίκα θα φανταζόταν ότι, αν και έντεκα μήνες νεκρή, σε μία χώρα όπου εργαζόταν και ζούσε με το παιδί της, καμία επίσημη Αρχή δεν θα κινούσε τις διαδικασίες για τον εντοπισμό της. Κι ας την αναζητούσαν ματαίως φιλικά της πρόσωπα και ο πατέρας του παιδιού της.