Υπάρχουν δυστυχώς πολλοί (και δεν φταίνε) που μπερδεύουν την κωμωδία με τη φάρσα, δύο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, υπέροχα, αλλά διακριτά, όσον αφορά το ήθος, το ύφος και τον στόχο, θεατρικά είδη. Εδώ κάνω μια παρένθεση, για να αναφερθώ στην καθαρά ελληνική μεταπολεμική «εφεύρεση» του είδους που ονομάστηκε φαρσοκωμωδία. Αυτό το υβρίδιο, παιδί της πολιτικής ανάγκης κυρίως του Εμφυλίου και της λογοκρισίας, αποπειράθηκε και συχνά το πέτυχε να συγκεράσει την κοινωνική κριτική που είναι στόχος της κωμωδίας με τον ξέφρενο ρυθμό της φάρσας και την αδρή αλλά αμφιταλαντευόμενη καταγραφή των χαρακτήρων και των πράξεών τους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή