Σαν μια αλληλουχία από κωλοτούμπες

Είναι, εάν θέλει να μείνει κανείς πιστός στο πνεύμα Τσακαλώτου, σαν εκείνη η σαρανταποδαρούσα όχι μόνο να περνάει τον πήχη παρά τον μηνίσκο που την ταλαιπωρεί, αλλά να κάνει στο τέλος και μια ωραιότατη κωλοτούμπα. Ή, εάν διακτινιστεί στο πνεύμα Φίλη, η κωλοτούμπα να γίνεται δια του υποβιβασμού της γκάφας σε σχήμα λόγου – ως σχήμα λόγου δεν είχε δικαιολογήσει τον χαρακτηρισμό «πενταροδεκάρες» για την αύξηση του ΦΠΑ από 5% σε 13%; Δεν έχει και πολλή σημασία. Οποιον τρόπο και να επιλέξει κανείς, η κωλοτούμπα είναι αυτό που είναι. Η κωλοτούμπα είναι κωλοτούμπα είτε με τον χαριτωμένο τρόπο του ενός είτε με τον γδούπο του άλλου. Οχι πως η εκτέλεση δεν έχει τη δική της αξία – ειδικά όταν το νούμερο εκτελείται για χάρη του Πολάκη. Ο Τσακαλώτος, για παράδειγμα, ξεκίνησε από την άκαμπτη θέση πως «πρέπει να υπάρχουν όρια στην πολιτική αντιπαράθεση». Αλλά αποδείχθηκε εξαιρετικά ευλύγιστος, αλίμονο, «όλοι έχουμε παραφερθεί στη δίνη της πολιτικής αντιπαράθεσης» είπε μόλις λίγες ημέρες μετά. Και ο Φίλης; Α όχι, ό,τι είπε ο Πολάκης για τον Κυμπουρόπουλο δεν ήταν πια μια δήλωση που «δεν συνάδει με την ηθική της Αριστεράς», ήταν απλώς «ατυχής». Κωλοτούμπα δια του υποβιβασμού αλλά και δια της νουθεσίας: «Είναι λάθος», εξήγησε ο ίδιος, «να επικεντρώνουμε σε ένα θέμα που αφορά ένα πρόσωπο». Ας επικεντρώσουμε όχι στον ίδιο τον Πολάκη, αλλά «στο φοβερό έργο του για την ανόρθωση της Δημόσιας Υγείας».