Οταν πριν από έξι χρόνια είχα παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ του Σταύρου Ψυλλάκη «ΜΕΤΑΞΑ: ακούγοντας τον χρόνο», ομολογώ ότι είχα πάθει ένα μικρό σοκ. Με αφετηρία γιατρούς και προσωπικό του Αντικαρκινικού Νοσοκομείου Μεταξά που πάσχουν οι ίδιοι από καρκίνο, ο σκηνοθέτης βρίσκει τον τρόπο να παρασύρει τον θεατή ώστε να παρακολουθήσει με προσοχή τις μεθόδους αυτής της ιδιαίτερης ομάδας ασθενών οι οποίοι εξακολουθούν να εργάζονται και να προσφέρουν στο νοσοκομείο παρότι οι ίδιοι βρίσκονται σε ανάλογη θέση με τους ασθενείς. Πίστεψα και το είχα γράψει τότε, ότι παρά το δυσάρεστο θέμα της, αυτή η ταινία τεκμηρίωσης φέρνοντάς σε τόσο κοντά στον θάνατο, υμνεί με έναν δικό της, πολύ σεμνό τρόπο, το θαύμα της ζωής. Εξακολουθώ να το πιστεύω και μάλιστα είδα ξανά το ντοκιμαντέρ προσφάτως γιατί για διαφορετικούς (αλλά την ίδια ώρα τους ίδιους) λόγους, ένιωσα την ανάγκη να φρεσκάρω λιγάκι τη μνήμη μου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή