Η επιστροφή του 3-5-2 στο Λιμάνι

Συνέβη την Κυριακή στη Λάρισα, αλλά σίγουρα δεν του δόθηκε η απαραίτητη έμφαση. Πολλοί μάλιστα πίστεψαν ότι προέκυψε «υποχρεωτικά» για να βγει η εντεκάδα της τελευταίας αγωνιστικής όπου σε αυτήν έπρεπε να χωρέσουν ποδοσφαιριστές χωρίς ιδιαίτερο χρόνο συμμετοχής (Αβραάμ, Ανδρούτσος, Νάτχο, Σολδάνο). Και όμως ο Πέδρο Μαρτίνς δεν επέλεξε στην τύχη την 3-5-2 διάταξη. Εναν σχηματισμό που έχει επιστρέψει για τα καλά στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια (με τη Γιουβέντους να το ξανακάνει μόδα), αλλά που για τον Ολυμπιακό ήταν κάτι σαν απαγορευμένο. Μόνο σε κάποια πολύ δύσκολα εκτός έδρας ματς του Τσάμπιονς Λιγκ, και αυτό πριν από πολλά χρόνια και με διαφορετική φιλοσοφία: Υπάρχει για παράδειγμα εκείνο το περίφημο ματς στο Ανοέτα με τη Σοσιεδάδ (17/9/2003) που ο Ολεγκ Προτάσοφ πρόσθεσε στο δίδυμο Ανατολάκη – Κωστούλα τον Κριστιάν Καρεμπέ. Ο Γάλλος είχε αγωνισθεί βεβαίως ως «λίμπερο» και όχι σε ευθεία με τους δύο στόπερ. Αλλά ήταν μια καταγραφή αμυντικής τρόικας. Ουσιαστικά δεν ταίριαζε ποτέ στον τρόπο του Ολυμπιακού ένας τέτοιος σχηματισμός. Και δεν προέκυψε και κάποιος προπονητής με διάθεση να πειραματιστεί με την επιθετική εκδοχή του σε φόντο ερυθρόλευκο. Αν θα το κάνει ο Πέδρο Μαρτίνς τη νέα χρόνια; Βασικά, όχι. Απλά ο Πορτογάλος που δεν αφήνει τίποτε στην τύχη φρόντισε ώς και την τελευταία στιγμή της σεζόν να προσθέσει όπλα στη φαρέτρα του για την επόμενη. Στη δεύτερη χρονιά του άλλωστε οι απαιτήσεις είναι σαφώς μεγαλύτερες, αγωνιστικά.