Επαναλαμβάνω συχνά, χρησιμοποιώντας τον τίτλο της κλασικής ταινίας του ευφυούς Λουίς Μπουνιουέλ, πως αυτές οι δημοτικές εκλογές στη Θεσσαλονίκη είναι πολύ παράξενες από κάθε άποψη. Και εννοώ το χαοτικό εκλογικό σύστημα, τον υπερβολικά μεγάλο αριθμό υποψηφίων, την προκλητική σπατάλη μαύρου χρήματος, τις κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις, τα πληρωμένα φωτογραφικά πρωτοσέλιδα, τον έλεγχο των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών (κρατικών και ιδιωτικών) προς όφελος κάποιων υποψηφίων, την έλλειψη δημοσιογραφικής δεοντολογίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα fake news. Παρακολουθώ από κοντά δημοτικές εκλογές από το 1986, τέτοια έκρυθμη κατάσταση δεν θυμάμαι ποτέ.

Και αναρωτιέμαι δημόσια: τι είναι αυτό που προκαλεί όλες αυτές τις παρενέργειες, την ώρα που το διακύβευμα πλέον δεν μπορεί να είναι η αποκλειστική, ελεγχόμενη και δημαρχοκεντρική διοίκηση της πόλης, αλλά μια συναινετική, ομαδική, ομοσπονδιακή, σχεδόν, διακυβέρνηση; Τι είναι αυτό που ενθαρρύνει τόσο ισχυρά συστήματα εξουσίας (κυβερνητικά, κομματικά ή οικονομικά) να δίνουν «γη και ύδωρ», επιχειρώντας με κάθε τρόπο την άλωση της πόλης;

Στη μάχη που δίνουμε σ’ αυτές τις πολύ παράξενες εκλογές με την «ΠΟΛΗχρωμη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ», αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε απέναντί μας απλώς κάποιους υποψηφίους, ούτε τις δημοτικές τους παρατάξεις, ούτε καν τα κόμματα που τους υποστηρίζουν και, όπως συνηθίζεται, επιθυμούν να προσθέσουν ένα τρόπαιο στην κομματική τους τροπαιοθήκη. Εχουμε να αντιμετωπίσουμε κάτι πολύ πιο ισχυρό, σκοτεινό και απειλητικό.

Από τη μια πλευρά, μια κυβέρνηση με πανίσχυρο πολιτικό και επικοινωνιακό επιτελείο και οπλοστάσιο με μεγάλη δύναμη επηρεασμού, που εδώ και πολύ καιρό θεωρεί τη Θεσσαλονίκη ως ένα είδος κομματικής εμπροσθοφυλακής, έχοντας ήδη καταλάβει αρκετούς πυλώνες άσκησης της τοπικής εξουσίας (τηλεόραση και ραδιόφωνα, υπουργείο, οργανισμούς και φορείς, μέσα κοινωνικής δικτύωσης κ.λπ.). Από την άλλη πλευρά, μια αξιωματική αντιπολίτευση (που αποτελεί παραδοσιακά και την ισχυρή πλειοψηφία στον κεντρικό δήμο) και ασκεί επίσης μεγάλη προσπάθεια ελέγχου και επηρεασμού, υπερασπιζόμενη την κομματική της επιλογή για τον δήμο και υπενθυμίζοντας διαρκώς οτι ενδέχεται αυτή να είναι, συντόμως, η επόμενη κυβέρνηση.

Υπάρχει, τέλος, η προσπάθεια παρέμβασης ενός ισχυρού οικονομικού συστήματος εξουσίας, που επενδύει μεν, ευεργετικά, στη διψασμένη για επενδύσεις πόλη, επιχειρεί όμως και αυτή, από την πλευρά της, να ελέγξει συγκεντρωτικά την κατάσταση, καταλαμβάνοντας σημαντικά οχυρά της, με κορωνίδα την κατάκτηση του Δήμου Θεσσαλονίκης.

Το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται είναι πώς μπορεί να αντισταθεί μια δημοτική παράταξη πολιτών στον άνισο ανταγωνισμό αυτών των τεράστιων μηχανισμών εξουσίας και τον κίνδυνο άλωσης της πόλης που στέκεται αμήχανη και παρακολουθεί παθητικά;

Μπορεί να το κάνει, απευθυνόμενη στους Θεσσαλονικείς με ειλικρίνεια και αξιοπιστία, με σοβαρή και αξιόπιστη «ατζέντα καθημερινότητας», υψηλή αισθητική και κατάλληλο υποψήφιο δήμαρχο με γνώση, εμπειρία και αξιοπρέπεια, που θα μπορέσει, ενόψει των μεγάλων προοπτικών που διανοίγονται, να οδηγήσει την πόλη στο μέλλον.

Ο Σπύρος Βούγιας είναι υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης