Πριν από λίγες μέρες, ήμουν αυτήκοη μάρτυρας μιας συζήτησης μεταξύ νέων ανθρώπων με κεντρικό θέμα τις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου. Αποστροφή, απαξίωση και σκληρές εκφράσεις για όσους «κατεβαίνουν» υποψήφιοι, ειδικά για όσους βρίσκονται κοντά στην ηλικία τους. Αφορμή οι πολλές κάρτες υποψηφίων που είχαν στα χέρια τους.

Οι όροι «νέοι» και «πολιτική» και κυρίως ο συνδυασμός τους αποτελούν από τα μεγαλύτερα κλισέ των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων και ταυτόχρονα από τα μεγαλύτερα ζητούμενα για τα κόμματα. Αναλύσεις επί αναλύσεων για το ποιο κόμμα τούς εκφράζει και τους φέρνει στην κάλπη και στρατηγικές για το πώς θα τους προσεταιριστούν. Κάθε κόμμα ερίζει για το ποιο είναι πρώτο στην προτίμηση των νέων, ένας πρωθυπουργός οριακά έκανε επάγγελμα το «νέος» και όλοι μαζί βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Οι νέοι γύρισαν την πλάτη τους στην πολιτική, όχι επειδή εκείνοι που ζητούν την ψήφο τους είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία ή δεν είναι στην ίδια ηλικιακή ομάδα, αλλά επειδή έπαψαν να τους εκφράζουν και όσα εφαρμόζουν στην πράξη λειτουργούν εις βάρος τους. Τους βυθίζουν στην ανεργία, προδιαγράφουν ένα αβέβαιο μέλλον ή τους διώχνουν στο εξωτερικό χωρίς εισιτήριο επιστροφής.

Δεν είναι ποσοτικό το θέμα, αλλά ξεκάθαρα ποιοτικό. Ακόμα βαθύτερα, τα πρόβλημα δεν είναι των νέων που δεν πηγαίνουν στις κάλπες, αλλά των πολιτικών που έκαναν τους νέους όχι μόνο να μην πηγαίνουν, αλλά να διάκεινται εχθρικά απέναντι σε καθετί που έχει σχέση με την πολιτική είτε να στρέφονται στα άκρα.

Μήπως τελικά θα έπρεπε να αντιστρέψουμε τη σειρά και αντί για «νέοι και πολιτική» να λέμε «πολιτική και νέοι». Γιατί σε τελική ανάλυση η πολιτική είναι αυτή που έκανε τους νέους να την αποστραφούν, ενώ θα έπρεπε να λειτουργεί για «λογαριασμό» τους με ορίζοντα το μέλλον και όχι τις επόμενες εκλογές και τις αναλύσεις των δημοσκοπήσεων και των αποτελεσμάτων.

Τη λύση για την επιστροφή των νέων στις κάλπες και την ενασχόλησή τους με την πολιτική θα ήταν το λιγότερο άτοπο να υποστηρίζω ότι την πρότεινα μέσα σε λίγες αράδες. Αυτό όμως για το οποίο είμαι σίγουρη είναι το πρώτο πράγμα το οποίο πρέπει να κάνει όποιος αποφασίζει να ζητήσει τον σταυρό των συμπολιτών του. Να λέει αποκλειστικά την αλήθεια και να προτείνει χρήσιμα και εφικτά πράγματα. Ισως αν σκεφτούμε τι δεν έκανε η πολιτική για τους νέους και τι πρέπει να κάνει να είναι ένα πρώτο απαραίτητο βήμα. Για τα επόμενα έχουμε πολύ ακόμα και ο δρόμος είναι σίγουρα μακρύς.

Η Ανδριάνα Ζαρακέλη είναι υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον συνδυασμό Πειραιάς Νικητής