Επιστρέφω στον μοιραίο Απρίλιο του 2010. Η χώρα είχε κληρονομήσει από το εκλογικό 2009 ένα τεράστιο πρωτογενές έλλειμμα. Δηλαδή, ακόμη κι αν έσκαγε κανόνι, αν άφηνε απλήρωτες τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές της, πάλι της έλειπαν 24 δισ. για τις στοιχειώδεις λειτουργίες του κράτους. Και μ’ ένα συνολικό χρέος στις πλάτες της ύψους 300 δισ. (από 183 το 2004), κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να χρηματοδοτήσει το έλλειμμα αυτό. Ούτε οι αγορές, ούτε οι ευρωπαίοι εταίροι. Ηταν οι μέρες που η τότε κυβέρνηση προσπαθούσε να πείσει τους εταίρους, αφού είχε αποτύχει να πείσει τις αγορές, να χρηματοδοτήσουν με δάνεια το έλλειμμα. Το πέτυχε, αλλά με καθυστέρηση και με όρους που, στην αρχή, ήταν πρωτίστως τιμωρητικοί και δευτερευόντως βοηθητικοί. Εκείνες ακριβώς τις ημέρες, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε (για παράδειγμα: σε μιαν αλησμόνητη συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία») ότι όλα είναι ψέμα, ότι η χρεοκοπία είναι «παραμύθι με δράκο», που μας το αφηγούνται για να μας κόψουν μισθούς και συντάξεις!

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή