Οταν ο ηγέτης των Podemos, Πάμπλο Ιγκλέσιας, είδε τους πανηγυρισμούς του Τσίπρα και των ευρωβουλευτών του για την επικράτηση του Πέδρο Σάντσεθ στην Ισπανία, θα ένιωσε σαν εκείνο τον έκπτωτο ρωμαίο αυτοκράτορα που έγραψε στα απομνημονεύματά του: «Μόνο τότε κατάλαβα ποιος ήταν φίλος μου και ποιος όχι. Οταν πλέον δεν ήμουν χρήσιμος σε κανέναν τους».

«Μα δεν του είπε κάποιος ότι στην Ισπανία κέρδισε το ΠΑΣΟΚ και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ;», θα σκέφτηκε.

Ο Ιγκλέσιας όμως, δεν είναι παρά μία ακόμα παράπλευρη θυσία για την καριέρα του κ. Τσίπρα.  Είναι ένας από εκείνους που «έστυψε και πέταξε» όταν πια δεν του ήταν χρήσιμοι για την υλοποίηση των πρόσκαιρων στόχων του, όπως άδειασε και τον μέντορά του Αλέκο Αλαβάνο.

Φοβάμαι ότι στον πάτο της μεταπολίτευσης που τώρα βρισκόμαστε, το κάποτε «φαινόμενο Τσίπρας» μας εισάγει στη «νέα ηθική» της «αναξιοπρέπειας» να γίνεται ο νέος κώδικας πολιτικής.

Και αυτό είναι το χειρότερο.

Ο πολιτικός πρέπει να έχει και έναν εκπαιδευτικό ρόλο σε μια κοινωνία, κυρίως όταν η κοινωνία κλυδωνίζεται, χρειάζεται καλά παραδείγματα για να κρατήσει την αξιοπρέπειά της με πυξίδα το εθνικό συμφέρον.

Τις καταστροφικές συνέπειες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σε οικονομικό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο τις γνωρίζουμε από πρώτο χέρι.

Η μεγαλύτερη όμως πληγή που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα είναι ο διχασμός και το παράδειγμα που έδωσε στους έλληνες πολίτες, και κυρίως στους νέους. Στην πράξη τους γαλούχησε στο: «Πες ό,τι ψέμα χρειαστεί για να πετύχεις τον σκοπό σου, με συνεκτικό στοιχείο τη συναλλαγή προσαρμόσου στις συνθήκες για να κρατηθείς στην καρέκλα με νύχια και με δόντια». Αν καταστρέψεις όσους σε βοήθησαν ή αν προσκυνήσεις όσους κατηγορούσες, πυξίδα είναι η εξουσία και ότι την εξυπηρετεί είναι και ηθικό.

Οταν αυτή είναι η «κυριαρχη ηθική» σε μία κοινωνία, τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει. Μόνο περιπέτειες πάνω σε συντρίμμια.

Η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές που έρχονται δεν είναι απλά πολιτική επιδίωξη, είναι ηθική προϋπόθεση για το κλείσιμο μίας θλιβερής και κοινωνικά επιβλαβούς διακυβέρνησης.

Είναι επιλογή να αφήσουμε πίσω τα κακώς κείμενα και να αρχίσουμε να δουλεύουμε μαζί για το χτίσιμο μιας πατρίδας που θα έχει τον σεβασμό όλων.

Προοδευτικό είναι, στον καιροσκοπισμό, τον εθνομηδενισμό και την αναξιοπρέπεια της σχολής ΣΥΡΙΖΑ, να αντιπαραθέσουμε μια ατζέντα με ηθικό πρόσημο και καθαρά λόγια.

Σε αυτή την ατζέντα την επόμενη μέρα, μπορεί να αντιπαρατεθούμε με τη ΝΔ για τις ιδεολογικές μας διαφορές για την κοινωνική δικαιοσύνη και την οικονομική πολιτική, ώστε με συναινέσεις να απαντήσουμε στις νέες σύγχρονες προκλήσεις της ψηφιακής εποχής.

Αλλωστε η άνοδος των αντισυστημικών παρατάξεων ανέδειξε τις νέες προσεγγίσεις που απαιτεί το μέλλον ως προς την εθνική ταυτότητα και ασφάλεια με συνεργασίες που θα αμβλύνουν τις ανισότητες, σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση παγκοσμίως ανταγωνιστική, που θα προχωράει με εκείνους που θέλουν και όχι μόνο για εκείνους που μπορούν. Ποια θα είναι δηλαδή η θέση μας για λιγότερη ή περισσότερη ΕΕ και πώς θα αντιμετωπιστούν οι ανισότητες στις υψηλές διαφορετικές ταχύτητες που ήδη υπάρχουν.

Πρώτον, το οικοδόμημα της κοινωνικής προόδου στην Ελλάδα δεν χτίζεται με τούβλα της εθνολαϊκιστικής Δεξιάς και μπάζα των τυχοδιωκτών που έστειλε στα αζήτητα το ΠΑΣΟΚ για να απελευθερωθεί. Χρειάζεται πρωτίστως όραμα, και με βάση το όραμα, να γίνει ένταξη στην πολιτική προσπάθεια, των ανθρώπων που μπορούν να το υλοποιήσουν.

Δεύτερον, προοδευτική πολιτική διακυβέρνηση είναι η διακυβέρνηση που χειραφετεί, ισχυροποιεί και καθιστά τον πολίτη ελεύθερο να πετύχει τα όνειρα και τους στόχους του εξαλείφοντας τις ανισότητες στις ευκαιρίες, ανεξαρτήτως της προσωπικής αφετηρίας του καθενός. Δεν είναι Αριστερά να κρατάς τον πολίτη φτωχό και αδύναμο, να περιμένει τη «δόση» του επιδόματος,  το οποίο δίνει η κυβέρνηση σαν «ρέστα» από τη ληστρική πολιτική που του επέβαλε. Η κοινωνική δικαιοσύνη χτίζεται σε σταθερές δομές και πολιτικές.

Τρίτον, προοδευτική πολιτική είναι εκείνη που μειώνει τις εισοδηματικές ανισότητες με προοδευτική φορολόγηση των υπερκερδών και χρήση των κρατικών εσόδων για το χτίσιμο υποδομών, που θα δίνουν ακόμα και στον πιο αδύναμο συμπολίτη μας τη δυνατότητα να αλλάξει τη μοίρα του σε περιβάλλον ασφάλειας και κοινωνικής αλληλεγγύης. Δεν εφαρμόζει πολιτικές φτωχοποίησης που εξαθλιώνουν τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα σε συνθήκες μηδενικής ανάπτυξης, ενώ την ίδια στιγμή «φίλοι, κουμπάροι και ξάδελφοι» επιχειρηματίες λεηλατούν το Δημόσιο.

Ποτέ άλλοτε από το 1974 και μετά δεν αυξήθηκαν οι δείκτες ανισότητας, αδιαφάνειας και διαφθοράς, όσο επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ.

Τέλος, προοδευτική διακυβέρνηση είναι να δημοκρατικοποιείς την παραγωγή πλούτου μέσα από μία λυτρωτική πολιτικής ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας και των επαγγελματικών ευκαιριών. Η Ελλάδα, για να είναι οικονομικά ανεξάρτητη πρέπει να μπορεί να παράγει υψηλής ποιότητας προϊόντα και υπηρεσίες τα οποία θα μπορούν να είναι ανταγωνιστικά διεθνώς. Οι συνθήκες εργασίας και ασφάλειας, όμως, με σεβασμό στον εργαζόμενο, πρέπει να διασφαλίζονται απο το κράτος.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Αυτά τα τέσσερα σημεία προοδευτικής διακυβέρνησης είναι τα δικά μας καθαρά λόγια, η δική μας επιταγή, καθώς και η ηθική και αξιοπρέπεια του δικού μας κόσμου. Για εμάς η Σοδιαλδημοκρατία είναι πράξη και αρχές. Είναι ηθικός κώδικας. Η προοδευτική διακυβέρνηση ή θα είναι ηθική ή δεν θα είναι προοδευτική.

Η Εύα Καϊλή είναι ευρωβουλευτής με το  Κίνημα Αλλαγής και εκ νέου υποψήφια