Σε όποιον παρακολουθεί στοιχειωδώς τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη περιοχή, η κλιμάκωση των προκλήσεων της Αγκυρας στην κυπριακή ΑΟΖ δεν προκάλεσε καμία έκπληξη. Το μείγμα των μεγαλοϊδεατικών φιλοδοξιών της τουρκικής ηγεσίας και της δραματικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η τουρκική οικονομία ήταν βέβαιο πως θα αποδεικνυόταν κάποια στιγμή εκρηκτικό. Το αντιλήφθηκε ευτυχώς και ο διεθνής παράγοντας εκδηλώνοντας τη συμπαράστασή του στη Λευκωσία με πλέον χαρακτηριστική τη δήλωση του προέδρου της Κομισιόν «Είμαι Κύπριος».

Οι εκδηλώσεις συμπαράστασης έχουν τη σημασία τους εάν λάβει κανείς υπόψη του πως οι διεθνείς παίκτες επιλέγουν συνήθως για λόγους ισορροπίας να σιωπούν. Οσο ευπρόσδεκτες και αν είναι όμως τέτοιες εκδηλώσεις, δεν θα είναι ποτέ αρκετές. Κι αυτό σημαίνει πως στην Αθήνα δεν επιτρέπεται κανενός είδους εφησυχασμός. Σημαίνει ακόμη πως το πολιτικό σύστημα οφείλει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Πως δεν νοείται το ευαίσθητο αυτό εθνικό ζήτημα να γίνει πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στα κόμματα, όπως δυστυχώς έχει συμβεί στο παρελθόν.

Αντίθετα, απαιτείται ομοψυχία και χάραξη εθνικής στρατηγικής, την οποία θα υπηρετούν άπαντες. Απαιτείται επίσης η κυβέρνηση να κρατά ενήμερα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και να μην κινηθεί εν κρυπτώ ή – ακόμη χειρότερα – διχαστικά, όπως έπραξε στην περίπτωση της συμφωνίας με τη Βόρεια Μακεδονία. Αλλά και η αντιπολίτευση οφείλει να προσφέρει τη στήριξή της χωρίς αστερίσκους και τιθασεύοντας την όποια τάση της να αντιπολιτευθεί σκληρά την κυβέρνηση. Η εθνική ομοψυχία είναι το πρώτο μήνυμα που πρέπει να λάβει η Αγκυρα. Το εθνικό τείχος χωρίς ρωγμές είναι η μόνη απάντηση στις προκλήσεις.