«Οι πολιτικοί σήμερα είναι ακαλλιέργητοι»

Με τη Σοφία Φιλιππίδου μπορείς να κουβεντιάζεις ώρες, χωρίς να χάσεις το ενδιαφέρον σου αν και αυτό δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα όταν μετέπειτα κληθείς να απομαγνητοφωνείς τη συνέντευξη μαζί της. Με γρήγορο και συγκροτημένο λόγο – και εκείνο το απίθανο «ρ» στην εκφορά της – η ίδια σήμερα σημειώνει ένα ώριμο βήμα στη σκηνοθεσία με το έργο «Μελάχρα» του Παντελή Χορν στο θέατρο Σταθμός ενώ δεν σταματάει να μελετά τους κλασικούς συγγραφείς του τόπου μας αλλά και του κόσμου, με μια ιδιαίτερη αγάπη στον Μέλβιλ – ίσως αναζητώντας και με τελικό τρόπο τη δική της φόρμα στο έργο (ή έργα;) που γράφει. Ηθοποιός πρώτης γραμμής, με μεγάλους ρόλους και επιτυχίες και με μεγάλη ισορροπία σε κωμικούς μα και δραματικούς χαρακτήρες, η Φιλιππίδου δεν μοιάζει να αρκείται ποτέ στο σκαλί που φτάνει, αλλά πάντα προεργάζεται για το επόμενο, χωρίς βεβαιότητες αλλά με μια ιδιότυπη μέθοδο στην έρευνά της πάνω στα έργα και στους χαρακτήρες που εμψυχώνει ή που καθοδηγεί να πράξουν οι ηθοποιοί που εργάζονται υπό τη δική της σκηνοθετική μπαγκέτα. Με πάνω από 40 χρόνια στο θέατρο, με συνεργασίες και συμπράξεις με μεγάλους δασκάλους και εντός του ρεύματος της Μεταπολίτευσης που έπιασε το νήμα της ελευθερίας και του πειραματισμού στις σκηνές της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, μεταφράζει, διαβάζει μανιωδώς εφημερίδα, γράφει (έχει υπάρξει και χρονογράφος στον Τύπο), ενώ  πλέον με το να είναι η ίδια το «μέσο», στήνει τον δικό της κόσμο σκηνοθετικά, μεταδίδοντας και μια πλούσια πείρα και τεχνοτροπία που το πιθανότερο είναι πως αρχίζει και λείπει στη σημερινή εποχή της τόσο απελπιστικής διάθεσης για έκφραση.