Η περιφερόμενη γλάστρα

Αν έχει κάτι αποδείξει ο Πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, είναι ότι πρόκειται για πολιτικό αληθινά σκληρόπετσο. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να κάνει κωλοτούμπα μετά το δημοψήφισμα και δεν ίδρωσε όταν είδε τα μισά ιστορικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αποχωρούν. Δεν απολογήθηκε ποτέ του για τη «σύσκεψη – παρωδία» τη βραδιά που δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο Μάτι. Αφησε πανεύκολα στην άκρη συνεργάτες που τον στήριξαν με προσωπικό κόστος, όπως ο κ. Πάνος Καμμένος και ο κ. Νίκος Κοτζιάς: ίσως οι ασταμάτητοι καβγάδες τους τον διασκεδάζουν. Δεν είχε επίσης πρόβλημα να αναγνωρίσει το κρατίδιο των Σκοπίων με το όνομα Μακεδονία και την ίδια στιγμή να αποκαλέσει «Μίκρα» το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Δεν τον ενοχλεί να του θυμίζουν όλες τις τρελές του διακηρύξεις πριν γίνει πρωθυπουργός και μπορεί να αγκαλιάζει ταυτόχρονα τον Πούτιν, τον Πολάκη, τον Τραμπ, τη Μέρκελ και τον Πέτρο Κόκκαλη. Γιατί λοιπόν έναν άνθρωπο με τέτοιες αντοχές τον πείραξε η αναφορά στις δουλειές του πατέρα του επί χούντας, αλλά και η διαρροή των φωτογραφιών του στο γνωστό κότερο; Νομίζω για έναν απλό λόγο: γιατί αυτά αφορούν περισσότερο τον άνθρωπο και λιγότερο τον πολιτικό.