Είναι πολλαπλώς ωφέλιμη η πρωτοβουλία κάποιων πανεπιστημίων να βραβεύσουν καθηγητές που κρίθηκαν άξιοι είτε με την ψήφο των φοιτητών τους είτε επειδή με το έργο τους συνέβαλαν στην ανάδειξη του πανεπιστημιακού ιδρύματος στο οποίο ερευνούν και διδάσκουν. Είναι ωφέλιμη επειδή παρά την εργώδη προσπάθεια που κατέβαλε η κυβέρνηση να αμαυρώσει την έννοια της αριστείας, τα πανεπιστήμια αυτά έδειξαν πως εξακολουθούν να λειτουργούν ως αυτόνομες μονάδες αρίστων που διακινούν γνώση και σκέψη.

Είναι επίσης ωφέλιμη επειδή η ακαδημαϊκή κοινότητα έδειξε πως δεν φοβάται την αξιολόγηση και μάλιστα από τους πλέον αυστηρούς και δύσκολους κριτές, όπως είναι οι φοιτητές. Αντίθετα την ενστερνίζεται ως μέρος της ακαδημαϊκής ζωής και την επιδιώκει επειδή φρονεί πως η αξιολόγηση συνδέεται με τη βελτίωση της ποιότητας των σπουδών και γενικότερα της πανεπιστημιακής λειτουργίας. Είναι ωφέλιμη τέλος επειδή συνιστά βήμα εκδημοκρατισμού και ουσιαστικής ισότητας: οι διδάσκοντες δεν κρίνουν μόνο, κρίνονται από εκείνους που κρίνουν.

Θα ήταν ευχής έργον να ακολουθήσουν το παράδειγμα αυτών των πανεπιστημίων, όπως είναι το Αριστοτέλειο της Θεσσαλονίκης και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, και άλλα ιδρύματα της χώρας. Οχι μόνο για την ουσία της πρωτοβουλίας, αλλά και για τον συμβολισμό που έχει μια τέτοια πρωτοβουλία. Η δημόσια Ανώτατη Εκπαίδευση αποδεικνύει έτσι ότι δεν διακατέχεται από δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και επιπλέον πως δεν είναι φοβική. Δείχνει πως δεν βολεύεται αλλά βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση. Υπηρετεί δηλαδή τον σπουδαίο ρόλο της.