Ο θεσμός, οι πρακτικές άλλων χωρών και τα προβλήματα

Σε περισσότερες από 45 χώρες παγκοσμίως, από τη Βραζιλία και το Ισραήλ μέχρι τη Γερμανία και τη Σρι Λάνκα, συναντάμε την ύπαρξη ενός κεντρικού συντονιστικού θεσμού χάραξης υψηλής στρατηγικής για την εθνική ασφάλεια (Συμβούλιο ή Επιτροπή Εθνικής Ασφάλειας, Συμβούλιο ή Επιτροπή Εθνικής Αμυνας, Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας και Αμυνας). Στη βιβλιογραφία η χαρακτηριστικότερη περίπτωση είναι το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, η σημαντικότερη καινοτομία που εισήγαγε η Πράξη Εθνικής Ασφάλειας (National Security Act) το 1947. Ειδικότερα, είκοσι οκτώ χώρες παγκοσμίως έχουν Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας – National Security Council: Κροατία, Τσεχία, Αίγυπτος, Γεωργία, Fiji, Γερμανία, Γκάνα, Ινδία, Ιράν, Ισραήλ, Ιαπωνία, Μογγολία, Μιανμάρ, Πακιστάν, Φιλιππίνες, Πολωνία, Ρωσία, Σαουδική Αραβία, Σλοβενία, Ισπανία, Σρι Λάνκα, Κίνα, Ταϊλάνδη, Τουρκία, Ουκρανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ηνωμένες Πολιτείες και Ουζμπεκιστάν. Από τη γεωγραφική κατανομή, το διαφορετικό μέγεθος, την αίσθηση της απειλής και τις δυνατότητες ασφάλειας αυτών των χωρών είναι ευνόητο πως δεν πρόκειται για έναν αμιγώς δυτικό θεσμό ή έναν θεσμό που έχουν μόνο χώρες μεγάλου βεληνεκούς και δυνατοτήτων (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα κ.ά.). Αντίθετα, μιλάμε για τον πλέον αποδεκτό ως σημαντικό θεσμό συντονισμού πολιτικής εθνικής ασφάλειας παγκοσμίως.