Στάχτη πιάνει, άνθρωπος γίνεται

Θα ήθελα να ήταν πιο αραιές και λιγότερο λεπτομερείς οι ενημερώσεις για την κατάσταση της μικρούλας που «δέχτηκε» στο κεφάλι σφαίρα πασχαλινού κρετίνου. Για την αξιοπρέπεια της ίδιας της ασθενούς αλλά και από σεβασμό προς τη θεραπευτική διαδικασία. Δεν είναι δυνατόν να χώσουμε όλοι τη μούρη μας στα άδυτα της εντατικής για να διαπιστώσουμε αν όντως «έσφιξε το χέρι της μητέρας της», αν αντιδρά «κατόπιν ερεθίσματος» κι αν «κινεί όλα της τα άκρα». Αλήθεια τώρα. Ποιος μπορεί να εκτιμήσει τι σημαίνουν όλες αυτές οι πληροφορίες και τι έχουν να προσθέσουν στον αγώνα των γιατρών, στην αγωνία της οικογένειας, στην πάλη του ίδιου του παιδιού με το αδιανόητο; Κατά την ταπεινή μου άποψη, θα μπορούσαμε να συμπάσχουμε με μεγαλύτερο σεβασμό και να αποτροπιαζόμαστε επί της ουσίας κι όχι αέρα πατέρα. Με ανησυχεί που έχουν υποχωρήσει τα ρεπορτάζ για τον δράστη και η δικαστική πορεία της υπόθεσης έχει εξαφανιστεί εντελώς από τον Τύπο. Αγριεύομαι που οι «παράπλευρες απώλειες» τείνουν να νομιμοποιηθούν στη χώρα με τους κουμπουροφόρους υπουργούς Υγείας. Εδώ σας θέλω. Γιατί, στην τελική, πολίτες είμαστε κι όχι γιατροί. Δύσκολα να γίνει κάτι τέτοιο κατανοητό  στη χώρα που εθίστηκε να εκλέγει κυβερνήσεις από το Χέρφιλντ ή το Ωνάσειο, με κριτήριο τα «αέρια αίματος».