Η δημοκρατία είναι το μοναδικό καθεστώς που επιτρέπει στους εχθρούς της να την υβρίζουν. Καμία δημοκρατία δεν μπορεί όμως να επιτρέπει στους εχθρούς της να την υπομονεύουν. Η βία στην οποία προσφεύγουν οι υπερασπιστές του καταδικασμένου για έντεκα δολοφονίες μέλους της 17Ν συνιστά υπονόμευση της δημοκρατίας. Η δημοκρατία λοιπόν έχει υποχρέωση να αντιδράσει. Το χρέος της απέναντι στους δημοκρατικούς πολίτες, οι οποίοι και αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, είναι να αποκαταστήσει το αίσθημα ασφάλειας.

Θα ήταν αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι δεν κινδυνεύουν οι πολίτες από τη φασιστική βία των πάσης φύσεως δραστών. Δεν είναι άραγε πολίτης η δημοσιογράφος η οποία έπεσε θύμα εμπρηστικής επίθεσης; Δεν ήταν πολίτες οι υπάλληλοι της Marfin; Δεν ήταν πολίτες όσοι όχι μόνο δολοφονήθηκαν επί σκοπώ από τη 17Ν, αλλά και αυτοί που χαρακτηρίστηκαν «παράπλευρες απώλειες» από τους δολοφόνους τους; Ο φόρος αίματος είναι πολύ βαρύς σε καιρό δημοκρατίας για να ισχυριστεί κανείς πως δεν τον αφορά. Ενας θάνατος δεν είναι στατιστικό μέγεθος, είναι τραγωδία και δυσβάσταχτος πόνος.

Με έναν τόσο βαρύ φόρο αίματος, η κυβέρνηση θα έπρεπε να ήταν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη απέναντι στο θέμα της βίας. Αντίθετα, δείχνει πλήρως παραδομένη και απρόθυμη να περάσει το μήνυμα που πρέπει στα εντεταλμένα όργανα του κράτους για την επιβολή της τάξης και την αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας. Η δημοκρατία όμως δεν παραδίδεται στις ορέξεις κανενός. Και πολύ περισσότερο δεν τρομοκρατείται.