Ο Albert Camus διατεινόταν στον δικό του «Επαναστατημένο άνθρωπο» πως «το μυστικό της Ευρώπης είναι ότι δεν αγαπάει πλέον τη ζωή». Ετσι και σήμερα η πλειοψηφία πλέει σε θάλασσες ανορεξίας, αναδιπλωμένη στις ιστορίες της και η Γηραιά Ηπειρος μοιάζει με κομμάτι του αυτονόητου που δεν προκαλεί συναισθήματα.

Οσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, η αύξηση των ανισοτήτων, η άνοδος της Ακροδεξιάς, η απώλεια μιας χώρας από το οικοδόμημα, η αρπαγή της Ευρώπης από τους λίγους και τις ελίτ, η αποδημοκρατικοποίησή της, μοιάζει να δίνουν απόθεμα πάθους μόνο στους εναντιωμένους του ευρωπαϊκού εγχειρήματος και τους ευρωφοβικούς, που απευθύνονται σε ένα ακροατήριο που βρήκε τον εαυτό του «εκτός προγράμματος» παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, στερούμενο ευημερίας και προόδου.

Η ευρωπαϊκή ενοποιητική διαδικασία, που από το 1950 μέχρι σήμερα εξασφάλισε στην Ευρώπη συνείδηση κοινότητας προκειμένου να ξεπεραστούν οι αντιθέσεις, πλέον εισπράττεται ως μια άνευρη και συστημική καθεστηκυία τάξη του υπάρχοντος, μιας και η ΕΕ έχει μετατραπεί από απτή παραγωγή πολιτικής σε σχέδιο επί χάρτου.

Μέσα σε αυτό το δύσκολο πολυεπίπεδο περιβάλλον οικονομικής και πολιτικής κρίσης, στην οποία ήρθε να προστεθεί και η απόφαση της Βρετανίας για αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, το βασικό διακύβευμα των ευρωεκλογών του Μαΐου είναι η ΕΕ να απαντήσει στις προκλήσεις της Ιστορίας μέσω της συνέχισης της ευρωπαϊκής ενοποίησης!

Μιας Ευρώπης που δεν θα εισπράττεται απλώς ως ένας οικονομικός χώρος, αλλά ως μια κοινωνία αξιών. Μιας Ευρώπης που θα είναι το σπίτι όλων μας, το διευρυμένο πεδίο των συγκρούσεων και των συμφωνιών μας, που μας επηρεάζει και που δεν μπορούμε να κάνουμε πως δεν υπάρχει.

Στις εκλογές της 26ης Μαΐου ψηφίζουμε για να πάρουμε την Ευρώπη πίσω και να την επιστρέψουμε στους Ευρωπαίους, στη νέα γενιά και σε όλους εκείνους που επιθυμούν μια βαθιά πολιτικά ενωμένη Ευρώπη που θα υπηρετεί την κοινή ανθρωπότητα.

Αποφασίζουμε ανάμεσα στο πολιτικά συντηρητικό και οικονομικά φιλελεύθερο μοντέλο που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα και το προοδευτικό αφήγημα που πρεσβεύει η νέα Αριστερά. Ανάμεσα στη λιτότητα και τις δημόσιες επενδύσεις, ανάμεσα στις κλειστές αίθουσες και τη διαρκή συμμετοχή, ανάμεσα στα ιδιωτικά μονοπώλια και τη συνεργασία, ανάμεσα στην Ευρώπη των φραχτών και την Ευρώπη της διακρατικής και διαγενεακής αλληλεγγύης, ανάμεσα στην ολιγαρχία των μονοπωλίων και τη δημοκρατία των πολλών, ανάμεσα στην απασχόληση και την αξιοπρεπή εργασία. Αποκαθηλώνουμε τον τεχνοκρατισμό από το πρωτείο του κι επιστρέφουμε εκεί την πολιτική. Οπως αξίζει στους πολλούς.

Είναι η ώρα των προοδευτικών δυνάμεων να επιβεβαιώσουν ότι η ΕΕ είναι το σχέδιο που δικαιώθηκε από την Ιστορία.