Διαβάζοντας το τρίτο βιβλίο της άτυπης τριλογίας του Μισέλ Φάις που ξεκίνησε με το «Από το πουθενά» και συνεχίστηκε με τη «Lady Cortizol», μου ερχόταν συνέχεια στον νου μια επιστολή του νεαρού Μπέκετ προς τον γερμανό φίλο του Aξελ Κάουν: «Ολοένα και περισσότερο η γλώσσα μου μού φαίνεται σαν πέπλο που κάποιος πρέπει να σκίσει για να βρει τα πράγματα (ή το τίποτα) που βρίσκονται πίσω του» έγραφε. Και λίγο πιο κάτω: «Για ποιον λόγο να μη διαλυθεί η τρομακτικά αυθαίρετη υλικότητα της λεκτικής επιφάνειας; Μήπως η ηχητική επιφάνεια της Εβδόμης του Μπετόβεν δεν καταβροχθίζεται από τεράστιες μαύρες παύσεις, έτσι ώστε να την προσλαμβάνουμε σαν ένα ιλιγγιώδες μονοπάτι από ήχους που συνδέουν ανεξιχνίαστα χάσματα σιωπής;».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή