Πριν από δύο χρόνια στην ετήσια συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός, ένας ομιλητής περιέγραψε το μέλλον της παραγωγής ως μία διαδικασία με τρεις δρώντες: «Το εργοστάσιο του μέλλοντος θα αποτελείται από μία μηχανή, έναν άνθρωπο και έναν σκύλο. Η δουλειά της μηχανής θα είναι να ρυθμίζει και να αποφασίζει την παραγωγή, δουλειά του ανθρώπου θα είναι να ταΐζει τον σκύλο και η δουλειά του σκύλου να δαγκώνει τον άνθρωπο κάθε φορά που εκείνος θα πηγαίνει να αλλάξει τα δεδομένα παραγωγής που θα έχει αποφασίσει η μηχανή». Με αυτόν τον αιχμηρό τρόπο ξεκίνησε μία συζήτηση για το μέλλον της εργασίας, κατά πόσο η εργασία αποτελεί προϋπόθεση εισοδήματος και κατά πόσο πλέον είναι σκόπιμο να προγραμματίσουμε πολιτικές καθολικού κατώτερου εγγυημένου εισοδήματος για κάθε οικογένεια, ανεξάρτητα από το αν κάποιος εργάζεται ή όχι. Στο πλαίσιο αυτό ξεκινά μία συζήτηση που φτάνει σε σενάρια φορολόγησης των ρομπότ προκειμένου να καλύπτονται τα εισοδήματα που χάνονται όσο προοδευτικά οι θέσεις εργασίας των ανθρώπων αναπληρώνονται από τις μηχανές. Αν και είμαστε ακόμα μακριά από αυτό το σενάριο, οι πρώτες σκέψεις ήδη ωριμάζουν γύρω από την έννοια του «ψηφιακού φόρου».
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ