Ενας; Δύο; Τρεις; Πόσοι κουβάδες μπογιά στους εξωτερικούς τοίχους της Βουλής; Πόσες πληγές στο σώμα της δημοκρατίας; Μέρες των Αναγακτισμένων μου θύμισε το θέαμα. Και αν τότε υπήρχε το ψευτοάλλοθι της χαμένης αξιοπρέπειας και ο λαϊκισμός του αντιμνημονιακού αγώνα, τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Αν κάτι χάσαμε μέσα σε αυτά τα χρόνια είναι την ανάγκη της κοινής λογικής – και κυρίως της κοινής ηθικής – για άλλοθι. Δεν χρειάζονται πιa προσχήματα. Απροσχημάτιστα και με τον τσαμπουκά του νταβατζή, η δημοκρατία πληγώνεται στο όνομα ενός αμετανόητου κατά συρροή δολοφόνου. Οι δημοκρατίες όμως δεν έχουν νταβατζήδες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή