Καμπάνιες

Οι δημοσκόποι το επαναλάμβαναν μονότονα, όλα θα κρίνονταν την τελευταία προεκλογική εβδομάδα. Το έλεγαν εξαιτίας του «ρευστού τοπίου» που έβλεπαν στις έρευνες. Του τοπίου που δεν επέτρεπε σε εκείνους να πουν κάτι με σιγουριά και επέτρεπε στους δύο εκπροσώπους του δικομματισμού να πλασάρει ο καθένας το δικό του αφήγημα. Στους μεν συριζαίους να μιλούν για μια ψαλίδα που κλείνει. Στους δε γαλάζιους να επιμένουν πως η διαφορά θα είναι τέτοια που θα δώσει το μήνυμα της πολιτικής αλλαγής. Κάπως έτσι όλες τις προηγούμενες μέρες τα κόμματα εφάρμοσαν ένα από τα SOS των εγχειριδίων πολιτικού μάρκετινγκ: Εριξαν πάνω στους αρχηγούς τους τον προβολέα. Στο φίνις ο Τσίπρας βγήκε πολύ στο μπαλκόνι και μοίρασε χρήμα. Ο Μητσοτάκης ανέβαινε σχεδόν καθημερινά στο πόντιουμ μιας συγκέντρωσης και επέλεξε να επιστρέψει ο αντιπολιτευτικός του λόγος πιο κοντά στο δικό του μετριοπαθές ύφος. Αν έπρεπε, λοιπόν, να κάνει κάποιος έναν απολογισμό της προεκλογικής καμπάνιας των δύο, τώρα που είναι νωπό το αποτέλεσμα, τι θα έλεγε;