Με το αποτέλεσμα των εκλογών ολοκληρώνεται μια συγκεχυμένη και μάλλον σκοτεινή περίοδος της χώρας μας που ξεκίνησε το 2015. Ο επιθετικός μαξιμαλισμός και η αφελής αλαζονεία του νέου κυβερνητικού σχήματος συνυπήρξαν με τη σταδιακή αποσυμφόρηση του γενικευμένου αισθήματος μειονεξίας που καλλιέργησε η κρίση. Η προνεωτερική κουτοπονηριά, η ρητορική πλειοδοσία και ο άνευ προηγουμένου σφετερισμός της αριστερής παράδοσης με την εν πολλοίς ορθή επιλογή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ολοι μας, λίγο-πολύ, βρεθήκαμε αντιμέτωποι μ’ ένα εξουθενωτικό και δυσάρεστο παιχνίδι αντιφάσεων και προσωπείων και μ’ έναν ασφυκτικό χείμαρρο γλωσσικών σημείων. Η νέα αυτή μορφή κυριαρχίας και διακυβέρνησης δεν εκδηλώθηκε τόσο – ή μόνο – στο οικονομικό, στο κοινωνικό ή στο πολιτισμικό πεδίο αλλά και στο γλωσσικό. Μια νέα μορφή «γκροτέσκας μηχανικής» της πολιτικής άρχισε να εξαπλώνεται μαζί με νέες μορφές αντεστραμμένου συντηρητισμού και μιας ιώδους μετάστασης σε πολλαπλά κοινωνικά πεδία. Αν κάτι δείχνουν λοιπόν αυτές οι διπλές εκλογές διπλά, είναι ότι βρισκόμαστε στο «σημείο αιχμής» αυτής της συγκεχυμένης και δύσθυμης περιόδου. Δηλαδή στο σημείο όπου κορυφώνεται η εξελικτική της πορεία, και έπεται η αντίστροφη πορεία προς τη φθορά. Τι θα επακολουθήσει; Παρ’ όλα όσα ακούγονται βροντερά, για την ώρα θα ήταν νομίζω δύσκολο να περιγράψει κανείς με σιγουριά τη διάδοχη συνθήκη ενός τέτοιου τραύματος όπου συνυπάρχουν προ-νεωτερικά με μετα-νεωτερικά στοιχεία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή