Είναι πρώτη φορά. Για πρώτη φορά από το 2009 ο ΣΥΡΙΖΑ δοκιμάζει τη γεύση της εκλογικής ήττας. Και για πρώτη φορά υποχρεούται να ανασυντάξει τη στρατηγική του· δεν μπορεί να αρκεσθεί σε τακτικές διορθώσεις, όσο ευφυείς. Ο χρόνος έως τις εθνικές εκλογές  είναι βραχύς, εντούτοις καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα μάχεται για το βέλτιστο αποτέλεσμα, υποχρεούται ταυτοχρόνως να σκέφτεται το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, να σκέφτεται τον εαυτό του, να διορθώνει λάθη και να προσαρμόζεται. Στο φτερό.

Κατ’ αρχάς πρέπει να απαλλαγούμε από τη μαγική σκέψη: Οτι ένας Ιβανόης με φωτόσπαθο μπορεί να κερδίσει μόνος του όλες τις μάχες – όχι, μπορεί να κερδίσει μία-δύο-πολλές μάχες, αλλά στον μακρύ πόλεμο ο ηγέτης χρειάζεται και συμμάχους, επιμελητεία, επιτελεία, σχηματισμούς μάχης με στρατηγούς και μαχητές καταρτισμένους και αφοσιωμένους, όχι ετερόκλητους μισθοφόρους και γυρολόγους. Το «όλοι σας και μόνος μου» ισχύει μόνο στα γουέστερν και στο εικονικό σύμπαν του Facebook. Ασφαλώς δεν ισχύει για την έλλογη, κυβερνώσα Αριστερά, που αφουγκράζεται τα νέα υποκείμενα της μεταβιομηχανικής εποχής, την ελληνική κοινωνία μετά την κρίση, και που ομνύει στη συλλογικότητα και τη γενική διάνοια. Να κατανοήσουμε προπάντων ότι η μεσαία τάξη, αλαφιασμένη από τη δομική πολυετή κρίση, βυθισμένη στην επισφάλεια και την υποβάθμιση, περιμένει ακόμη ένα σήμα διάσωσης. Και αυτή ακριβώς η μεσαία τάξη, η πολύμορφη και πολυσθενής, έχει την αποφασιστική επιρροή και την κρίσιμη μάζα για τα κόμματα εξουσίας.

Να κατανοήσουμε ότι το ήθος δεν είναι αυταπόδεικτο και κληρονομικό – το ήθος συγκροτείται κάθε μέρα με πράξεις και λόγους. Η ηθικολογία δεν είναι πολιτική, είναι εξουδετέρωση της πολιτικής. Και εν τέλει το ύφος συνιστά ήθος. Δεν απαντάς στον Τραμπ με τον τρόπο του, στο πεδίο του. Τούτων δοθέντων, η τετραετής διακυβέρνηση, με όλα τα λάθη και τις καθυστερήσεις, αφήνει πλούσια κληρονομιά: κυρίως τη διάσωση του κοινωνικού κράτους, του δημόσιου σχολείου και του εθνικού συστήματος υγείας, την υπεράσπιση της εργασίας, την ανάταξη των δημοσιονομικών, την τόνωση της απασχόλησης και της μεταποίησης, τον θεσμικό εκσυγχρονισμό του παραγωγικού πλαισίου και πολλών τομέων της διοίκησης, την προάσπιση ατομικών δικαιωμάτων. Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι άλλη μια εθνική επιτυχία, παρά το διαπιστωθέν εκλογικό κόστος. Με λίγα λόγια: η κυβέρνηση έβγαλε τη χώρα από τη μνημονιακή επιτροπεία και την ωθεί προς μια νέα εθνική αυτοπεποίθηση. Και όλα συνέβησαν με αξιοσημείωτη κοινωνική ειρήνη: δεν ήταν διόλου αυτονόητη, και ωφέλησε πολλαπλώς τη χώρα. Η προχθεσινή εκλογική ήττα οφείλεται και σε εξασθένηση της ψυχολογικής επαφής και στήριξης, σε μιαν ορισμένη εσωστρέφεια ή και αυταρέσκεια κάποιων. Κατά τούτο, η ανάκτηση της ουσιώδους ειλικρινούς επαφής με την κοινωνία, και η αλληλοτροφοδότηση, είναι εκ των ουκ άνευ για την κυβερνώσα Αριστερά. Μέσα στην κοινωνία, στους ανθρώπους: «Αστραψε φως κι εγνώρισεν ο νιος τον εαυτό του». Ολα είναι μπροστά.

Ο Νίκος Ξυδάκης είναι βουλευτής Β’ Αθηνών, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην υπουργός