Λίγο μετά τις ευρωεκλογές, στην Ελλάδα είμαστε ήδη απορροφημένοι από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Είναι φυσικό, αλλά πρέπει να αφήσουμε χώρο προβληματισμού πάνω στα πανευρωπαϊκά  αποτελέσματα. Τα οποία, κατά τη γνώμη μου, είναι τρομακτικά.

Περίπου 220 εκατομμύρια Ευρωπαίοι που πήγαν στις κάλπες, στη μοναδική ευκαιρία τους να επηρεάσουν την πορεία της ΕΕ, μετατοπίστηκαν πιο δεξιά. Παρά την πτώση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, τα κόμματα μεταξύ Ακροδεξιάς και φιλελεύθερης Κεντροδεξιάς αθροίζουν πάνω από 470 έδρες στο νέο Ευρωκοινοβούλιο. Αντίθετα, παρά την ενίσχυση των Πρασίνων, οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς, που φιλοδοξούσαμε να συγκροτήσουν μια προοδευτική συμμαχία, περιορίζονται σε περίπου 250 έδρες.

Η συντηρητική στροφή των πολιτών έχει δυο ακόμη πιο τρομακτικά χαρακτηριστικά: την πτώση της Αριστεράς και τη μεγάλη άνοδο της Ακροδεξιάς. Στις μισές χώρες της ΕΕ η Αριστερά δεν εκπροσωπείται πια. Αντίθετα, η Ακροδεξιά, με ρατσιστικά, εθνικιστικά και αντιευρωπαϊκά συνθήματα, έχει επιρροή από 11% έως 35% στις μεγαλύτερες χώρες. Η συμμαχία του Σαλβίνι διαθέτει 73 ευρωβουλευτές, αλλά η πραγματική δύναμη της Ακροδεξιάς είναι υπερδιπλάσια, αν υπολογιστούν η ομάδα του Φάρατζ και ευρωβουλευτές από Ουγγαρία, Πολωνία και άλλες χώρες, που μόνο τυπικά ανήκουν στο ΕΛΚ ή τους Συντηρητικούς.

Μ’ αυτή τη σύνθεση του νέου Ευρωκοινοβουλίου, γνωρίζοντας πώς συμπεριφέρθηκαν αυτές οι ομάδες στις προηγούμενες θητείες, οι πολίτες δεν μπορούν να περιμένουν τίποτε θετικό για τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματά τους, την ισότητα  των φύλων, τη στήριξη των αναπήρων, των ευάλωτων ομάδων, των φτωχότερων στρωμάτων, για τη δημοκρατία στη λειτουργία της ΕΕ.

Σε ποια χέρια εμπιστεύτηκαν τελικά οι Ευρωπαίοι το μέλλον τους και το μέλλον της Ενωσης; Και γιατί;

Η απάντηση δεν είναι απλή. Ισως χρειάζονται 28 διαφορετικές απαντήσεις για τις 28 κοινωνίες της ΕΕ, που ψήφισαν κυρίως με εθνικά κριτήρια. Σ’ αυτό έχουν τεράστια ευθύνη οι κυρίαρχες δυνάμεις στην ΕΕ. Κάθε φορά που πρόκειται να κάνουν ένα βήμα ενοποίησης και αλληλεγγύης, βάζουν μπροστά τους εθνικούς εγωισμούς τους. Κρατούν την ΕΕ διαιρεμένη και στην κορυφή και στη βάση της, σ’ αυτό που θα μπορούσε να γίνει κάποτε «ευρωπαϊκός λαός», ώστε να ψηφίζει κιόλας σαν «ευρωπαϊκός λαός».

Ομως, όταν αυξάνονται οι ανισότητες ανάμεσα στις χώρες, όταν ο πλούσιος  Βορράς δεν θυσιάζει ούτε ευρώ από τα πλεονάσματα που βγάζει σε βάρος του φτωχού Νότου, όταν οι λέξεις «σύγκλιση» και «αλληλεγγύη» ακούγονται ως ανέκδοτα, όταν η φτώχεια αυξάνεται ακόμη και στην πλούσια Γερμανία, όταν τελικά ο ευρωπαίος πολίτης νιώθει πως η ευρωπαϊκή «ομπρέλα» δεν τον προστάτεψε, είναι εύκολο  να πέσει θύμα της ακροδεξιάς απάτης, που του υπόσχεται μια προστατευτική «εθνική φωλιά».

Δυστυχώς, δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι οι ηγέτες της ΕΕ επεξεργάζονται τα μηνύματα. Δεν τους περισσεύει χρόνος από το παζάρι για τη μοιρασιά των αξιωμάτων στην ΕΕ. Λες και δουλεύουν για το επόμενο άλμα της Ακροδεξιάς και της εθνικιστικής αποσύνθεσης της ΕΕ.

Η Κωνσταντίνα  Κούνεβα είναι πρώην ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ-GUE/NGL