Ο Τ.Σ. Ελιοτ λέει ότι ο πιο σκληρός μήνας είναι ο Απρίλιος αλλά ο πιο βαρύς μου φαίνεται ότι είναι ο Μάιος. Εκεί, προς το τέλος του, όταν η προχωρημένη άνοιξη θέλει να δείξει ότι είναι πρώιμο καλοκαίρι και τα απομεσήμερα κάθονται αποπνιχτικά στους ώμους των Αθηναίων. Ενα τέτοιο απομεσήμερο βρεθήκαμε με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Καραντζά στο αγαπημένο του στέκι, σε «ουδέτερη ζώνη» των Εξαρχείων. Παρακολουθώ τη δουλειά του εδώ και δέκα, περίπου, χρόνια, από τον «Ιβάνοφ» και το «The new electric ballroom» που σκηνοθέτησε στα 22 του χρόνια. Σήμερα, πριν καν κλείσει τα 32, έχει κερδίσει τη θέση του ανάμεσα στους σκηνοθέτες που καθορίζουν το σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Με τρεις και τέσσερις παραστάσεις τον χρόνο και συνεργασίες με τους πιο σημαντικούς ηθοποιούς μας – παλαιότερους θρύλους και νεότερους «θαυματοποιούς» της υποκριτικής. Με «βαθιές βουτιές» στους μεγάλους κλασικούς θεατρικούς συγγραφείς. Με Μπέρχαρντ στα 28 του και μία εικονοκλαστική προσέγγιση του μύθου της «Μήδειας» που έμεινε ως μια από τις καλύτερες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή