Βρίσκομαι στη Μαδρίτη για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και ομολογώ ότι περιμένω με κάμποση περιέργεια (αν όχι και αγωνία) την αναμέτρηση ανάμεσα στη Λίβερπουλ και στην Τότεναμ. Εχουν περάσει είκοσι πέντε χρόνια (και βάλε) από τότε που είδα τον πρώτο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και χθες αναρωτιόμουν γιατί ακόμα παίρνω αεροπλάνα και τρένα και τρέχω κάθε χρόνο σε πόλεις μακρινές, σαν τον προσκυνητή. Εχω δει τη διοργάνωση που λέγεται «τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ» να μεγαλώνει εντυπωσιακά – ίσως το μέγεθός του να είναι σήμερα μεγαλύτερο και από το ίδιο το Τσάμπιονς Λιγκ. Μιλάμε πια για ένα ματς που εχει τελετουργικό (κάτι που οι υπόλοιποι αγώνες δεν έχουν), έχει κοινό που σπανίως το συναντάς σε γήπεδα (όχι μόνο οπαδούς των ομάδων, αλλά και Αραβες και Γιαπωνέζους και Ρώσους και Αμερικανούς «προσκυνητές» κ.λπ.), έχει όλη τη μεγαλοπρέπεια του Τσάμπιονς Λιγκ και λίγη παραπάνω, αφού άλλο τέτοιο ματς σε αυτό δεν υπάρχει. Περιττό να επισημάνω και τη σπουδαιότητά του: στον τελικό πάντα γράφεται ιστορία, ακόμα και αν είναι ένα ανυπόφορο ματς. Ο εφετινός έχει ως πρωταγωνίστριες δύο ομάδες από την ίδια χώρα, την Αγγλία. Σε πολλούς αυτό δεν αρέσει. Αλλά είναι σημείο των καιρών και κακώς το βλέπουμε ως κάτι παράξενο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή