Υπάρχει η μακιαβελική ανάγνωση, που άλλο θεό δεν αναγνωρίζει εκτός από το στενό κομματικό όφελος – και μάλιστα σε συνθήκες προεκλογικού Μαραθωνίου. Σύμφωνα με αυτήν, ο Βενιζέλος που απομακρύνεται είναι ένας Βενιζέλος περισσότερο «κεντρώος» απ’ όσο μπορεί να αντέξει η σοσιαλιστική ψυχή του πρώην κόμματός του. Εξού και οι «διαφορές στη γραμμή του ΚΙΝΑΛ», φράση την οποία ο ίδιος απέδωσε στη Φώφη Γεννηματά. Αυτός, λοιπόν, είναι ένας Βενιζέλος σχεδόν «δεξιός», με τη ρετσινιά της συγκυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά. Ο πολιτικός που συμμετείχε στις ποσοστώσεις της διοικητικής διάρθρωσης (όσο συμμετείχε και ο Φώτης Κουβέλης, πάντως) και μετέφερε την τεχνογνωσία του «παλιού συστήματος» στο νεότερο. Κατά κάποιον τρόπο, επάνω του έβρισκαν λόγο ύπαρξης όλες οι επιθετικές προβολές του διακομματικού λαϊκισμού, ο οποίος από το 2010 απαιτεί εξιλαστήρια θύματα. Από τις επεξηγηματικές δηλώσεις φαίνεται ότι μαζί του η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ δεν μπορούσε να ανοίξει «μια τεράστια πόρτα για όλους τους προοδευτικούς πολίτες που εγκαταλείπουν τον ΣΥΡΙΖΑ».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή