Το συμπέρασμα δεν αφορά μόνο το κόμμα που κατατροπώθηκε στις εκλογές, αλλά κάθε κόμμα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει. Και λέει πως οι πολίτες δεν παραδίδουν πια λευκές επιταγές. Λέει ακόμη πως ψηφίζουν περισσότερο για να τιμωρήσουν αυτόν που φεύγει και λιγότερο για να επιβραβεύσουν αυτόν που έρχεται. Η ψήφος είναι προϊόν απογοήτευσης για την υπάρχουσα κατάσταση και όχι ελπίδας για τη διάδοχη.

Αυτό ακριβώς δεν αντελήφθη το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ πριν από τέσσερα χρόνια, όταν οι πολίτες του εμπιστεύτηκαν τη διακυβέρνηση. Είναι η αλήθεια πως ο ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε ένα κλίμα υπεραισιοδοξίας στο εκλογικό σώμα, το οποίο αποτυπώθηκε κυρίως στο ποσοστό του δημοψηφίσματος και όχι στα εκλογικά του ποσοστά. Αυτή η διαφορά θα αρκούσε για να μην παρερμηνεύσει το κυβερνών κόμμα τη διάθεση των πολιτών. Αντί όμως να διαβάσει σωστά τη λαϊκή ετυμηγορία, κυβέρνησε με την ψευδαίσθηση της λευκής επιταγής. Κυβέρνησε σαν να του είχε παραχωρηθεί το δικαίωμα στο ακαταλόγιστο, σαν να μην όφειλε να λογοδοτήσει για τίποτε.

Το αποτέλεσμα φάνηκε τέσσερα χρόνια αργότερα. Το ακαταλόγιστο τιμωρήθηκε σκληρά στις κάλπες. Μέσα σε μόλις μία τετραετία το κυβερνών κόμμα κατάφερε όχι απλώς να δημιουργήσει αισθήματα δυσαρέσκειας στην κοινωνία για τα κυβερνητικά του πεπραγμένα, αλλά και αποστροφής για το ίδιο. Θα κάνει λάθος όμως όποιο κόμμα πιστέψει ότι η αποστροφή αυτή δεν θα εκδηλωθεί και απέναντί του σε περίπτωση που προβεί σε ανάλογες συμπεριφορές ήθους και ύφους. Η εποχή των λευκών επιταγών και του ακαταλόγιστου έχει τελειώσει.