Δύο – τρία πράγματα που ξέρω γι’ αυτόν

Δανείζομαι ελαφρώς παραλλαγμένο τον τίτλο από την κλασική πλέον – ίσως και την πιο δυσνόητη – ταινία του Ζαν-Λικ Γκοντάρ προκειμένου να ιχνογραφήσω τη γνωριμία μου με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Στα είκοσι χρόνια που πέρασαν από τότε που μίλησα μαζί του για πρώτη φορά, τα περισσότερα στεκόμουν απέναντί του. Το 1999, όταν ο Βενιζέλος είχε παρουσιάσει στην τηλεοπτική εκπομπή μου «Πνεύμα αντιλογίας» ένα βιβλίο του μακαρίτη Κώστα Βερόπουλου, ήταν μόλις 42 χρονών και έγραφε ήδη στο κοντέρ του όσα υπουργεία άλλοι πολιτικοί δεν αξιώνονται σε όλη τους την καριέρα. Περιστασιακά τον είχε πάρει το μάτι μου στο Βιβλιοπωλείο της «Εστίας», όπου αγόραζε ντάνες βιβλία, επιβεβαιώνοντας τη φήμη του«αναγνωστικού μυδραλιοβόλου». Στην εκπομπή διαπίστωσα ότι δεν ήταν εύκολο ν’ αντικρούσεις τον Βενιζέλο, ίσως ούτε καν να τον διακόψεις. Πολύ κατόπιν θα κατανοούσα ότι εκεί έπρεπε να εντοπίσω και την πηγή των μελλοντικών δεινών του.