Όταν πριν από 30 και βάλε χρόνια προσπαθούσα, δειλά – δειλά, να κάνω τα πρώτα βήματά μου στον χώρο της δημοσιογραφίας και πιο συγκεκριμένα της κριτικής κινηματογράφου, «δανειζόμουν» από ανθρώπους τους οποίους αργότερα είχα την τύχη και την τιμή να αποκαλώ συναδέλφους μου. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, νιώθω μέσα μου ευγνώμων απέναντί τους. Γιατί τότε, όταν στην περίπτωσή μου ίσχυε το περίφημο «ούτε η μάνα του δεν τον ξέρει», τα «δάνεια» από τον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο και από τον Γιώργο Χρυσοβιτσάνο και από την Πολίν Καέλ (The New Yorker) και από τον Ρίτσαρντ Κόρλις (ΤΙΜΕ) και από τον Ντέιβιντ Ανσεν (Newsweek) ήταν απαραίτητα για τη δική μου διαμόρφωση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή