Η ελληνική οικονομία είχε όλα τα φόντα για να πετάξει από ένα σημείο και μετά. Μπορούσε να πετάξει τόσο επειδή, πλην της Ιταλίας, αυτή είναι η τάση στην ευρωζώνη όσο και επειδή η έξοδος από την κρίση συνοδεύεται συνήθως από μια ισχυρή δυναμική οικονομικής ανάπτυξης. Κι όμως. Η ελληνική οικονομία σέρνεται όπως πιστοποιεί το γεγονός ότι ο ρυθμός ανάπτυξης κατέγραψε το πρώτο τρίμηνο του έτους τη χαμηλότερη επίδοση της τελευταίας διετίας.

Ακόμη χειρότερα, η οικονομία παραμένει καθηλωμένη παρά τον πληθωρισμό παροχής επιδομάτων, στόχος των οποίων ήταν η τόνωση της κατανάλωσης. Η επιδοματική πολιτική δεν έφερε τα αποτελέσματα που προσδοκούσε η κυβέρνηση. Αντίθετα, αυτό που φαίνεται να έπαιξε βασικό ρόλο στην καθήλωση της οικονομίας σε χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, είναι μια άλλη κυβερνητική πολιτική: η υπερφορολόγηση των νοικοκυριών.

Αποδεικνύεται έτσι για ακόμη μια φορά πως η οικονομία δεν λειτουργεί σε πολιτικό κενό. Είναι συνυφασμένη με τις αποφάσεις που λαμβάνει η κυβέρνηση. Το συμπέρασμα ως εκ τούτου είναι πως η κυβέρνηση φαίνεται να έχει αποτύχει σε αυτό που διαφήμιζε ως βασικό της επίτευγμα: ότι μετά την έξοδο από το πρόγραμμα η οικονομία γύρισε σελίδα.

Η αποτυχία αυτή χρεώθηκε στην κυβέρνηση από τους πολίτες με την ψήφο τους στις πρόσφατες εκλογές, ενώ κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική για την κυβέρνηση ήταν και η αντίδραση των αγορών. Οπως φαίνεται, αλλαγή σελίδας στην οικονομία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς πολιτική αλλαγή.