Πατρίδα Γη

Οταν πρωτοάκουσα τη λέξη «οικολογία», υπέθεσα ότι θα ήταν κάτι σχετικό με την οικιακή οικονομία που, τότε, κάναμε στο σχολείο. Στην ουσία τους βέβαια δεν είναι άσχετες έννοιες αφού στο «νοικοκύρεμα», τη σωστή διαχείριση και την «κατανάλωση» με μέτρο προσβλέπουν και οι δύο. Ωστόσο εκείνη την προ σαρακονταετίας εποχή η λέξη ήταν άγνωστη. Σιγά σιγά άνοιξε η πόρτα της κοινωνικής συνείδησής μας και νέες έννοιες εγκαταστάθηκαν στην κλίμακα των σύγχρονων αξιών. Η οικολογία έφερε μαζί την ανακύκλωση, τη βιοδιάσπαση, τα φυσικά υλικά στην καθημερινότητά μας, την εξοικονόμηση ενέργειας, τη μη σπατάλη νερού. Η οικολογική εκπαίδευση μπήκε στα δημοτικά ώστε να γαλουχηθούν οι νέες γενιές (και έτσι σήμερα τα οκτάχρονα ψάχνουν ασυνείδητα στην παραλία πού να πετάξουν τη συσκευασία του παγωτού τους), οι οικολογικές ευαισθησίες συγκρότησαν μια νέα ιδεολογία, οργανώσεις για τη διάσωση του πλανήτη γιγαντώθηκαν, το «τη Γη δεν την κληρονομήσαμε από τους γονείς μας αλλά την έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας» έγινε το σύγχρονο ευαγγέλιο. Με δυο λόγια, το διακύβευμα της οικολογίας είναι πλέον αντίστοιχο και ισότιμο με αυτό της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Ολα αυτά άλλαξαν τη ζωή μας με αργούς ρυθμούς αλλά καταλυτικά αποτελέσματα. Τα σκεφτόμουν πριν από λίγες ημέρες, παραμονές εκλογών, καθώς αναλογιζόμουν πώς ήταν η Αθήνα σε προεκλογική περίοδο πριν από τριάντα ή ακόμη και είκοσι χρόνια. Χιλιάδες αφίσες στον δρόμο, δεκάδες φυλλάδια που μπούκωναν τα γραμματοκιβώτιά μας.