Το λάθος με τους ατζέντηδες

Το να διαπραγματεύεται ένας ποδοσφαιριστής το μέλλον του, ασφαλώς και είναι θεμιτό. Πρέπει να το κάνει ώστε να διασφαλίσει την επόμενη ημέρα της καριέρας και ίσως της ζωής του. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Ωστόσο, είναι άσχημο κάποιος να άγεται και να φέρεται από τους ατζέντηδες. Τους μάνατζερ. Ολοι ανέμεναν την έκβαση των συζητήσεων ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Μπουζούκη και ξαφνικά υπήρξε ενημέρωση από τους ατζέντηδες πως δεν υφίστανται καν επαφές για νέο συμβόλαιο. Το ζήτημα δεν είναι μόνο ποια ακριβώς είναι η αλήθεια. Αλλά κάτι πολύ περισσότερο: στην τρυφερή ηλικία των 20 ή 21 ετών, ναι μεν στην Ευρώπη ένας ποδοσφαιριστής μπορεί να θεωρείται φτασμένος, αλλά στην Ελλάδα επιδιώκει να απαλλαγεί από τη συγκεκριμένη ταμπέλα και να γίνει ένας ολοκληρωμένος παίκτης. Μπορεί να το καταφέρει μόνος. Δίχως τη μέγγενη ενός ολόκληρου μηχανισμού που στήνεται κοντά του με στόχο το κέρδος, δίχως τον σφιχτό εναγγαλισμό ενός ατζέντη. Ενας πιτσιρικάς οφείλει να βλέπει μόνο μπροστά. Να είναι απαλλαγμένος από τις όποιες σκέψεις και να ασχολείται αποκλειστικά με το πώς θα γίνει καλύτερος. Σαφώς και ορισμένοι δεν μπορούν να διαχειριστούν τη δημοσιότητα ή έχουν την ανάγκη ενός έμπειρου στους συγκεκριμένους τομείς, κάποιου που θα μιλά για αυτούς και θα κινείται αντ’ αυτών. Ολα, ωστόσο, έχουν ένα μέτρο. Για τον κάθε Μπουζούκη του καιρού μας, για τον κάθε παίκτη με διάθεση να προχωρήσει μπροστά, υπάρχει μια φωνή. Αλλά όχι η δική τους. Υπαγορευμένα λόγια. Θα έπρεπε να μιλούν οι ίδιοι. Να χτίσουν τη δική τους προσωπικότητα. Να μην κρύβονται πίσω από τις πλάτες άλλων. Και τότε θα κάνουν το βήμα προς την εξέλιξη που τόσο επιθυμούν. Κυρίως δε να αφήσουν στην άκρη τις υπέρογκες απαιτήσεις για χρυσά συμβόλαια και χλιδή. Αυτά θα έρθουν στην ώρα τους, όπως συμβαίνουν τα περισσότερα πράγματα σε μια φυσιολογική ζωή. Προέχει να αγγίξουν το όνειρό τους. Να παίξουν. Να δείξουν. Να πείσουν το ευρύ κοινό. Πρώτα κατακτάς τον κόσμο και μετά αβγατίζεις τον τραπεζικό σου λογαριασμό. Είναι ο ορθός δρόμος. Ωστε τα ταλέντα να μη μείνουν ταλέντα και να μην απολέσουν το μυαλό τους. Διαφορετικά, ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαθούν στου δρόμου τα μισά, όπως συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν. Και μετά όλοι θα αναρωτιούνται τι συνέβη και δεν «βγήκε» ο παίκτης. Πολύ απλά, την κρίσιμη ώρα, αντί να σκέφτεται την πρόοδό του, είχε στο νου το χρυσάφι ή μια μεταγραφή στο εξωτερικό που ίσως και να μην ήρθε ποτέ…