Η Σοβιετική Ενωση το 1989 κατέρρευσε και στέρησε την ελληνική Αριστερά από το εργαλείο με το οποίο αναγνώριζε τον εαυτό της και τους αντιπάλους. Τόσο η αριστερά του Κομμουνιστικού κινήματος, όσο η ανανεωτική, αλλά  και σοσιαλιστική εκδοχή της, έχασαν ένα «φάρο», στην «έρημο του – διωκτικού – πραγματικού». Κριτικά ή οπαδικά η ελληνική Αριστερά αναγνώριζε τον εαυτό της, μέσα από τα διεθνοπολιτικά σχήματα που είχαν ως βασικό πόλο τη Σοβιετική Ενωση. Εξάλλου στη μακρά και βασανιστική περίοδο του μετεμφυλίου, χρειάζονταν τη χώρα – «μάνα», ως εργαλείο προσανατολισμού και πολιτικών εννοιοδοτήσεων. Νομίζω η απώλεια αυτής της μεγάλης αναφοράς, αποκάλυψε ότι η Αριστερά, εκτός ίσως του χώρου της ιστορίας, δεν έχει συμπαγές θεωρητικό σώμα, αλλά ένα χαλαρό πλέγμα από διάσπαρτες ουμανιστικές ενσωματώσεις, συχνά μεταμφιεσμένες σε ένα δικαιωματικό φορμαλισμό. Με τα χρόνια, εντάθηκε ο διεκδικητικός εμπειρισμός – ίσως και μια οίηση – αλλά και η θεωρητική διαπραγμάτευση πλευρών και αντινομιών του «κοινωνικού σώματος».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή