Θυμάμαι πώς είχα γνωρίσει για πρώτη φορά την ποίηση της Κικής Δημουλά. Ή μάλλον πού. Σε ένα μπαρ. Μπορεί να ήταν το Decadence, μπορεί και το Καρόλου Ντηλ. Τέλος πάντων, ένα από εκείνα τα εμβληματικά στέκια της δεκαετίας του 1980. Κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να οργανώσει μια βραδιά ποίησης, κάτι που, μέχρι τότε, παρέπεμπε σε αίθουσες τύπου «Παρνασσός». Σε μια εποχή χωρίς Ιντερνετ, Facebook και SMS, ούτε ξέρω πώς ειδοποιήθηκε τόσος κόσμος και εκείνο το βράδυ έγινε το αδιαχώρητο. Εκπληκτοι οι άλλοι θαμώνες μάς έβλεπαν και μας άκουγαν να συζητάμε ή και να τσακωνόμαστε με πάθος περί του «τι θέλει να πει η ποιήτρια».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή