Δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του

Ηταν καλοκαίρι του ’96. Τότε γνώρισα τον Γιώργο. Εγώ ερχόμουν ξανά στον Ηρακλή ύστερα από τα χρόνια που αγωνίστηκα στον Αρη. Ημουν στη δύση, στο τελείωμα της καριέρας μου και έπαιξα στο Καυτανζόγλειο τρία χρόνια ακόμη, μέχρι το ’99. Ο Ξενίδης, νέο παιδί τότε, ήταν στην αρχή. Σταδιακά αναπτύξαμε μια φιλική σχέση, αν και πρέπει να πω ότι κολλητός του ήταν ο Ακης Στολτίδης. Παιδί της ίδιας γενιάς. Μαζί στην ομάδα, τα ίδια όνειρα, η κάθοδος στην Αθήνα. Ο Γιώργος από τους μικρούς του Ηρακλή, ο Ακης από την Κοζάνη. Ταίριαξαν. Εγώ, μεγαλύτερος, έβλεπα τους μικρούς της ομάδας να κάνουν παρέα και μαζί τους ήταν ο Μιχάλης Κωνσταντίνου σε μια πολύ καλή φουρνιά για τον Ηρακλή. Ο Γιώργος στις συναναστροφές του έδειχνε άνετος και σίγουρος για τον εαυτό του. Μου έκανε εντύπωση, μάλιστα, το εξής: είχε μεγάλη διάθεση για ζωή. Να τη ρουφήξει. Οχι μόνο να παίξει ποδόσφαιρο. Κάποιοι έδειχναν πως είχαν μεγαλύτερο ταλέντο και όμως δεν έπαιξαν. Αυτός, ωστόσο,  τα κατάφερε. Στον Ηρακλή, αργότερα στην ΑΕΚ, στην Ανόρθωση, στον Ιωνικό. Παντού με επιτυχία. Ηταν διεκδικητικός και πειραχτήρι στις προπονήσεις. Ηξερε πότε να κάνει το αστείο και πότε να υπερβάλλει. Χρησιμοποιούσε ονόματα ξένων παικτών και κάποιες φορές τα έλεγε την ώρα των προπονήσεων. Θυμάμαι αυτό του Ράιαν Γκιγκς. Οταν τελείωνε η προπόνηση, συνηθίζαμε να πηγαίνουμε αρκετοί παίκτες σε ένα καφέ στην περιοχή Μπότσαρη και κουβεντιάζαμε για όλα. Δεμένη παρέα αληθινά. Θυμάμαι ήταν ένας κλασικός αριστεροπόδαρος. Οπως ο Στολτίδης. Και μένα κάποιοι με το αριστερό με θυμούνται να σουτάρω, αλλά γεννήθηκα δεξιοπόδαρος. Στην πορεία όμως τα κατάφερα καλά και με τα δύο πόδια. Εκείνος έπαιξε κυρίως ως αριστερός μπακ ή κεντρικός αμυντικός.